Pomoc dla Stacha

Hej, nazywam się Stanisław. Mam 49 lat, pochodzę z Bieszczad, obecnie mieszkam i pracuję w Warszawie.

W związku z rozpoczęciem miesiąca walki z depresją, postanowiłem podzielić się z Wami moją historią oraz wyjaśnić, do czego może doprowadzić nieleczona depresja, dlaczego uruchomiłem tę zbiórkę i na co zostaną przeznaczone wszelkie zebrane środki.

Od wczesnego dzieciństwa zmagam się z depresją, która przez 35 lat mojego życia pozostawała niezdiagnozowana. Dodatkowo stwierdzono u mnie:

• Syndrom DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików) – trauma wyniesiona z domu, która wciąż kładzie się cieniem na moje życie. Więcej o DDA: https://pl.wikipedia.org/wiki/Dorosłe_Dzieci_Alkoholików

• ADD (Attention Deficit Disorder) – odmiana ADHD, która bardzo utrudnia mi codzienne funkcjonowanie i powoduje nieustanny chaos myślowy. Więcej o ADD: https://pl.wikipedia.org/wiki/ADHD

Obydwa te schorzenia bardzo komplikują moje życie osobiste i zawodowe, zmuszając mnie do codziennej walki o normalność. Życie z depresją i syndromem DDA to jak nieustanna jazda kolejką górską, gdzie wzloty są euforyczne, a upadki tak bolesne, że nie sposób podnieść się z łóżka. A w tle – ciągły strach przed powrotem do mrocznych myśli.

Mój „dobry dom” okazał się miejscem pełnym sprzeczności. Na zewnątrz wszystko wyglądało pięknie, ale wewnątrz toczyła się cicha walka. Rodzice, zmagając się z własnymi alkoholowymi demonami, starali się stworzyć życie „pod kloszem”, co tylko pogłębiało problemy. ADD utrudniało mi naukę, a ja zamiast pomocy dostawałem łatkę lenia i nieuka. W rezultacie izolowałem się coraz bardziej, tracąc wiarę w siebie i sens życia.

Z dzieciństwa wyniosłem poczucie ciągłego zagrożenia i brak stabilności emocjonalnej. Dodatkowo całe moje młode życie przebiegało w cieniu alkoholizmu rodziców, aż do ich przedwczesnej śmierci na choroby nowotworowe, kiedy miałem 23 i 25 lat. Musiałem wtedy rzucić studia, zająć się opieką nad nimi i stawić czoła ich nałogowi, który pozostawił mnie z bagażem traum, lęków i odpowiedzialności, której nikt nie powinien dźwigać sam.

Pomimo tych przeciwności, udało mi się osiągnąć całkiem sporo. Założyłem firmę turystyczną i stworzyłem jeden z większych serwisów o Bieszczadach. Moje działania przyniosły sukces – współpracowałem z ogólnokrajowymi mediami, miałem wejścia antenowe na żywo z wiadomościami z Bieszczad, a później współpracowałem przy produkcjach filmowych. Miałem zaszczyt pracować przy „Opowieściach z Narni”, serialu „Wataha” i filmie „Na granicy”. Podróżowałem po świecie, uczestniczyłem w niesamowitych projektach popularnonaukowych np. https://www.national-geographic.pl/ludzie/sygnaly-z-konca-swiata/

Ale nieleczona depresja jest jak cień, który zawsze cię dopada. Wydawało się, że wszystko idzie dobrze, ale amplitudy euforii i załamań były coraz wyższe i szybsze. Gdy byłem na fali, wierzyłem, że mogę wszystko – zaciągałem kredyty pod pretekstem rozwoju biznesu, nie myśląc o ryzyku. A potem nadszedł upadek: załamanie prowadzonej działalności (Covid dodatkowo przyczynił się do rozpadu firmy) oraz długie dni, kiedy nie byłem w stanie wstać z łóżka, gdy marzenia i plany topiły się w czarnej otchłani. Myśli samobójcze nie były już tylko mrocznym cieniem – stawały się konkretną rzeczywistością.

Po załamaniu się mojej firmy zapadłem się w depresyjną spiralę ucieczki. Przez dwa lata nie odbierałem telefonów, nie otwierałem listów, unikałem kontaktu z ludźmi. Każdy dzwonek do drzwi przyprawiał mnie prawie o atak paniki. Ostatecznie moje długi trafiły do firm windykacyjnych. Moje dotychczasowe osiągnięcia i marzenia zostały zniszczone przez ten ogromny ciężar finansow, spod którego sam nie jestem już obecnie się dźwignąć. 

W 2016 roku, po pobycie w szpitalu, postanowiłem podjąć walkę. Zacząłem leczenie farmakologiczne i regularną psychoterapię. Udało mi się schudnąć 30 kg dzięki większej aktywności fizycznej (siłownia) - a ma ona przy depresji ogromne znaczenie. To zmieniło moje życie – pojawiła się nadzieja, poprawiły się moje relacje z ludźmi, zdobyłem stabilną pracę w banku i zacząłem regularnie spłacać długi. Wydawało się, że jestem na dobrej drodze.

Ale w styczniu 2024 roku los znów postanowił sprawdzić moją wytrzymałość. Przeszedłem udar niedokrwienny, w wyniku którego straciłem większość lewego pola widzenia. Musiałem uczyć się na nowo żyć w mieście, wpadając na ludzi i słupki, nie zauważając samochodów. Utraciłem możliwość prowadzenia samochodu i jeżdżenia na rowerze – rzeczy, które sprawiały mi ogromną radość.

A potem, jakby tego było mało, przyszło rozstanie z moim wieloletnim partnerem. Znów poczułem, jak fundamenty, które z trudem odbudowywałem, rozpadają się w pył. Wróciły myśli samobójcze – tym razem bardziej konkretne, już nie „czy”, ale „jak”.

Ale znów postanowiłem walczyć. Dzięki wsparciu znajomych dostałem się na pilną psychoterapię. Trafiłem na terapeutę, który mnie w pełni rozumie i wspiera. Choć sesje bywają wyjątkowo trudne, mam do niego pełne zaufanie. Leczenie przynosi efekty, ale kosztuje. Dwie sesje tygodniowo to 440 zł – suma, która przy moich obecnych długach (łącznie ok. 300 tys. zł), kosztach życia i spłatach jest poza moim zasięgiem. A teraz, gdy wynajmujący wypowiedział mi umowę, w ciągu kilku tygodni, muszę znaleźć nowe mieszkanie, nie mając nawet na kaucję.

Proszę Was o pomoc. Chcę raz jeszcze stanąć na nogi, odbudować życie i odzyskać marzenia. Chcę znów planować przyszłość, znaleźć kogoś, z kim mógłbym dzielić te plany. Wiem, jak walczyć, i mam do tego siłę, jeśli tylko będę miał środki na kontynuowanie leczenia i pozbycie się długów.

Dziękuję za poświęcony czas i każdą formę wsparcia – czy to finansowe, czy po prostu słowa otuchy. Obiecuję informować Was na bieżąco o mojej walce i postępach. Dzięki, że jesteście ze mną.

Stanisław

PS. Szczególne podziękowania dla wszystkich przyjaznych mi osób z mojej obecnej pracy, w szczególności dla mojego szefa oraz osób z HR. Tworzycie miejsce, gdzie pracownik czuje przyjazną atmosferę i wsparcie, a nawet przerwa na kawę zmienia się w fantastyczną rozmowę czy pretekst do ciekawej dyskusji.