Gdy wózek oznacza wolność...

Co Kaśka mówi o sobie?

"Jestem Kasia, mam 29 lat i żeby żyć, potrzebuję pomocy innych. Twojej pomocy… Jestem sprawna tylko w około 5 procentach - to znaczy, że nie chodzę, sama nie mogę nawet poruszać się na zwykłym wózku inwalidzkim, nie wykonam prostych czynności, bo moje nogi i ręce są niesprawne. Żyję bez diagnozy, bo lekarze do dziś nie wiedzą, co dokładnie mi jest. Jest trudno, ale walczę. Przecież mam jeszcze tyle do zrobienia w tym życiu… Proszę, pomóż mi, żebym jeszcze miała nadzieję…

Zachorowałam, gdy miałam 6 lat. Codzienność z chorobą była, jest i zapewne będzie niezwykle trudna. Najciężej mi było, gdy chodziłam do szkoły. Moi rówieśnicy na każdym kroku dawali mi do zrozumienia, że jestem inna, gorsza, że nie należę i nigdy nie będę należeć do ich „paczki”. Ignorowali mnie a to jedna z najbardziej dotkliwych form poniżenia. Te wszystkie sytuacje były trudne zarówno dla mnie jak i mojej rodziny.

Moja choroba ciągle postępuje. Objawia się czterokończynowym niedowładem spastycznym, a inaczej - znacznym osłabieniem mięśni i wzmożonym napięciem mięśniowym. Konsekwencją mojego schorzenia jest stan, który nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Banalnie to zabrzmi, ale życie moje i mojej rodziny nigdy nie było usłane różami. Jeden z moich braci również jest niepełnosprawny - porusza się na wózku. Kiedy ja urodziłam się zdrowa, moi rodzice byli bardzo szczęśliwi. Kilka lat później wszystko się zmieniło…

Walczyłam ja, a u mojego boku mama i tata. Nie było łatwo... Tata pracował na całą rodzinę, mama zajmowała się domem i nami. Była bardzo dobrą kobietą, wszystkim chciała pomagać. Była... Zmarła 10 lat temu. Po jej śmierci było jeszcze ciężej. Mimo to poradziliśmy sobie i nadal sobie radzimy, na tyle, na ile pozwala nam los. Ale czasami jest ciężko, bardzo ciężko..."

                                                                       ALE!

Mimo przeciwności losu Kasia należy do ludzi GŁODNYCH ŻYCIA.
Mimo świadomości postępującej choroby kocha się śmiać.
Nie wierzysz? Zobacz na filmie :-)

Tak, szalona z niej dziewczyna.
W rozmowie stwierdziła, że ten skok był najszczęśliwszym momentem jej życia.

NA CO ZBIERAMY?

                                                                    PIERWSZY CEL
Wózek z napędem elektrycznym, amortyzowany, z zawieszeniem kół gwarantującym ich styczność z podłożem nawet na leśnej ścieżce.Więcej o tym sprzęcie na stronie https://www.vermeiren.pl/

Dzięki niemu Kasia będzie trochę bardziej niezależna i mobilna.
Będzie o krok bliżej spraw, nad którymi my pełnosprawni fizycznie nie zastanawiamy się nawet.

Kasia:
"Bardzo potrzebuję elektrycznego wózka inwalidzkiego. Od 12 lat mam jeden i ten sam wózek z elektrycznym napędem, który już odmawia posłuszeństwa. Trzy lata temu, dzięki pomocy innych, udało mi się kupić nowy, tradycyjny wózek - poruszam się na nim poza domem, gdy ktoś jest w stanie mi pomóc. Przez niedowład nie jestem w stanie jeździć na nim sama.

Wózek elektryczny oznacza dla mnie samodzielność. Mogę poruszać się po domu, na podwórku, mogę jechać na spacer. Mój stary wózek może z dnia na dzień przestać działać, a wtedy ja stracę namiastkę wolności, którą do tej pory miałam… Nie będę w stanie sama jechać do kuchni, by zjeść śniadanie, sama pojechać do łazienki… Te proste, niezauważalne dla zdrowych osób czynności, staną się dla mnie górą, której nie będę w stanie zdobyć…

Niestety, nie stać mnie na nowy wózek - jego koszt to aż 20 tysięcy złotych! Intensywna rehabilitacja i wózek to dwie najważniejsze rzeczy w moim niepełnosprawnym życiu. Mój charakter i moja osobowość nie pozwalają mi się poddać, ale kiedy moje ciało stawia opór podczas codziennych czynności, jestem bezradna...

Pomóżcie mi w mojej nierównej walce o sprawność i choć najmniejszą niezależność."

                                                                        DRUGI CEL 
To rehabilitacja w ośrodku http://ckr.pl/
Więcej o tym słowami Kasi:

"Na co dzień, mimo znacznej niepełnosprawności i innych trudności życiowych, staram się żyć najnormalniej jak się da. Pracuję, spotykam się z przyjaciółmi i co najważniejsze spełniam marzenia. Jednak nie byłabym w stanie tego wszystkiego robić, gdyby nie nieustanna rehabilitacja. Tylko ona jest w stanie spowolnić postęp choroby, a tym samym poprawić jakość mojego życia. Żeby nie stać się więźniem we własnym domu, muszę nieustannie ćwiczyć. Tylko że koszty są gigantyczne…
Żeby nie stać się więźniem we własnym domu, muszę nieustannie ćwiczyć. Tylko że koszty są gigantyczne…
Miesięczny koszt rehabilitacji w ośrodku, do którego jeżdżę, to blisko 13 000 zł. W miarę możliwości finansowych staram się tam jeździć 3 razy w roku. Po każdym takim miesiącu spędzonym na codziennych ćwiczeniach, wracam pełna sił! Jestem bardziej samodzielna, dłużej jestem w stanie siedzieć na wózku, napięcie mięśniowe jest słabsze - dla mnie nie ma nic piękniejszego, niż samodzielnie zjeść posiłek, umyć zęby i choć przez chwilę nie czuć bólu."

Kasia nie zostawia losu własnemu biegowi. Walczy o siebie i spełnienie marzeń.
Nie wierzysz? Zajrzyj tutaj:

STRONA KASI:http://makeiteasier.pl/pl/

JEJ FACEBOOK:https://www.facebook.com/katarzyna.bartosiewicz.3

INSTAGRAM:https://www.instagram.com/katarzyna_bartosiewicz/

                                                                   CO DAMY MY?

Co miesiąc 10% z dochodów pochodzących ze sprzedaży naszych opowiadań.

Dołącz się i wesprzyj.

Aga i Monika z https://motylewnosie.pl/