Radość dla mojej Mamy

Mama. Dla każdego z nas to słowo ma wyjątkowe znaczenie. Dla mnie jednak większe niż wszystko. 

Byłam mała kiedy ojciec zabrał wszystko i uciekł do innego kraju. Zostawił Mamę i mnie same, z długami i prawie na bruku. Rodzina ojca, jedyna jaka została, kazała Mamie oddać dziecko do sierocińca a samej iść do pracy. I mama poszła. Na dwa etaty. Samotne macierzyństwo połączone ze depresją po bardzo ciężkich przeżyciach. Starała się więcej niż mogła żeby być dobrym Rodzicem. To było 25 lat temu. 

Ja. Dobra praca w wielkim mieście, skończone studia, uśmiech na twarzy, kredyt w banku i całkowity bałagan w życiu. 25 lat później, to ja. Nie z Mamy winy. Z mojej. Może za długo byłam sama jako dziecko, może brak uwagi i nadzoru, może ta wieczna samotność. On pojawił się kilka lat temu, mówił że kocha. Krótko. Potem zaczął się znęcać. Najczęściej nie w formie fizycznej. "Jesteś nikim", "ale jesteś brzydka", "nikt Cie nie będzie chciał", od czasu do czasu policzek, to był mój chleb powszedni. Ale on także był przy mnie, więc nie odchodziłam. Kiedy zaczęło mu się gorzej wieść był smutny, miał własną firmę, prosił o pomoc. Dobrze zarabiałam, brałam więc pożyczki, tu 5 tys. tam 10...Póki mogłam. Kiedy przestałam jego już nie było. 

Została pustka, z której wyciągnęła mnie Mama. Bo któżby inny. To było w grudniu 2016. Miesiąc wcześniej Mamę zaatakował nowotwór. Na szczęście rokowania były dobre i Mama czuje się dobrze.

Niedawno Mama zapytała czym się męczę, czy mam jakiś sekret. Nie powiedziałam jej o długach w banku, jakbym mogła?? Powoli wyciągnęła ode mnie ile i dlaczego. Obie po podsumowaniu zamarłyśmy. 124 000 zł kredytu. Z czego?! Mama krzyczała ze łzami w oczach.  Denerwowała się, bo wiedziała, że jestem sama i sama muszę na to łożyć. Nie zrozumcie mnie źle...Płacę bardzo wysoką ratę miesięcznie i do tego kredyt na mieszkanie, ale jakoś sobie radzę. Za 10 lat będę wolnym człowiekiem (bez kredytu). Nie przyszłam tutaj prosić o pieniądze na naprawienie błędu młodości. Przyszłam, bo Mama wymogła na mnie obietnicę. Kazała mi przysiąc, że więcej dla nikogo, w żadnej potrzebnie i od nikogo nie pożyczę już ani złotówki. Sama pomogła mi też spłacić najpilniejsze zobowiązania...

Obiecałam jej to w wtedy. Beztrosko z ulgą, że już się nie denerwuje. To było proste. 

Jest 25 czerwca, za niecałe pół roku Mama ma swoje okrągłe urodziny. Wczoraj zadzwonił Brat Mamy zapytać co szykuję, czy już o czymś myślę, bo "tak mało czasu" zostało. Zrobiło mi się bardzo przykro, bo pracuję po 12, mogę dorobić malowaniem obrazów, ale nijak nie będę w stanie zrealizować planów, które byłby jej godne. Marzę dla niej, nie dla siebie, o odpoczynku gdzieś daleko, a jeśli byłaby taka możliwość o spełnieniu marzenia o podróży do Australii. Mama nie zna ani języka angielskiego, ani na swoje starsze lata nie jest już tak sprawna. Musiałaby to być wycieczka zorganizowana, nie po kosztach.

Głupio prosić o pomoc w zakupie prezentu, na portalu, gdzie jest tyle tragedii. Umierające dzieci, bezdomne zwierzęta, chorzy ludzie. Proszę, nie wieszajcie na mnie psów. Po prostu serce mi się kraje na dźwięk smutku w jej głosie, kiedy na moje żartobliwie pytanie o podróż odpowiedziała, że "podróżować to chyba po śmierci, bo ani warunków, ani pieniążków córeczko". Ja zaczęłam swoje dorosłe życie od okropnego skomplikowania go sobie. Ale ona nie musi przez to cierpieć. Proszę, pozwólcie mi wywołać uśmiech na jej twarzy nie łamiąc danego jej słowa. 

Pozdrawiam, 

Kinga