Make Konik Owczy great again

Bardzo wszystkim dziękuję! Owacja jest już wyleczona :)

Witam, jestem Klaudia, mam 24 lata, a Owacja to moje oczko w głowie. 28letnia klacz huculska o niesamowitym, zadziornym charakterze. Robię wszystko co w mojej mocy, żeby zapewnić jej jak najlepsze długie życie w jak najlepszym komforcie. Niespełna dwa lata temu diagnoza-cysta na trzeszczce. Wiele osób mówiło, że to przypadek beznadziejny, że koń już nigdy nie będzie funkcjonował bez bólu. A jednak, udało się. Ortopedyczne klejenie podków, kilkakrotne ostrzykiwanie kaletki maziowej, rehabilitacja, iniekcje wspierające funkcjonowanie stawów, drogie suplementy... Udało się, koń biegał, brykał, czuł się lepiej niż niejeden młodziak. Uciekała ze spacerów galopem z brykami 😁

2022 kolejna załamująca mnie diagnoza, czyli PPID (zespół Cushinga). Opóźniona wymiana włosia na letnie, ciągle dziwne infekcje bakteryjne. Nie poddaję się, Owacja na stałe przyjmuje bardzo drogie leki-koszt ok. 450 zł za dwa miesiące. Rok 2022 to nie koniec niespodzianek, infekcja spotęgowana prawdopodobnie wyżej wymienioną dysfunkcją spowodowała, że pilnie musieliśmy usunąć ząb, którego stan zapalny, mimo regularnych kontroli stomatologicznych, rozwinął się tak bardzo, że zagrażał łączącej go z nim zatoce. Ropa w zatoce to nic przyjemnego. Mimo to nie poddawałam się, ona też nie.

Tydzień temu mój świat się zatrzymał i zmienił o 180°. Miałam dzień wolny od pracy, poszłam po południu do Owacji ją wyczyścić. Ona bardzo nie lubi czyszczenia głowy. Zadarła ją do góry, upadła. Nie położyła się, runęła jak kłoda na lewy bok. Wstała, na szczęście dawała radę sama, ale nie była w stanie utrzymać równowagi. Najgorsze jest to, że ona była w pełni świadoma tego co się dzieje, jej umysł jest w pełni zdrowy, nie może tylko (aż!) zapanować nad swoim ciałem. Telefon do lekarza weterynarii, nerwowe oczekiwanie na jego przyjazd. Dookoła słoma, żeby koń w razie upadku nie zrobił sobie większej krzywdy. Stabilizacja głowy, bo to ona jest najważniejsza. Byłam całkowicie rozbita, nie wiedziałam dokładnie co się stało, jak to, przecież jeszcze rano i w południe tego samego dnia koń był zupełnie zdrowy... Leki, leki, leki. Wstawanie co 2 godziny w nocy, żeby ją doglądać i malutkimi porcjami dokarmiać. Stan się w miarę ustabilizował, ale nadal jest na silnych lekach. Na szczęście zaczęła jeść, porusza się "jako tako", oczywiście mając na uwadze to co wydarzyło się tydzień temu. Niestety, po dawce sterydów, które znacząco ustabilizowałty jej stan i dzięki którym stoi w miarę w pionie, rozwinął się ochwat, który niestety jest efektem ubocznym po stosowaniu leków z tej grupy. Teraz dużo odpoczywa, nie chce wychodzić z wiaty, przez ochwat bolą ją kopyta. Coś za coś, w tamtym momencie te leki to była jej jedyna szansa na nie upadanie. Prawdopodobnie mamy diagnozę, ucisk na nerw w kręgosłupie szyjnym, jedynym ratunkiem jest ostrzykanie stawów międzykręgowych. Możliwy jest zabieg, ale tylko wtedy, kiedy Owacja będzie w stanie stać stabilnie podczas sedacji.

Bardzo proszę o pomoc, moje oszczędności topnieją z dnia na dzień. Do tej pory prosiłam o pomoc tylko swoich bliskich, ale niestety, nikt nie ma kieszeni bez dna. Ten kucyś jest dla mnie ogromnie ważny, nie wyobrażam sobie jej stracić, na pewno nie w ten sposób. Zrobię wszystko, żeby jej pomóc. Ona ma ogromną wolę życia. Zaznaczona kwota pomoże mi w finansowaniu dalszej diagnostyki, leczenia oraz zakupie najlepszych suplementów diety. Komfort i życie tego zwierzaka jest dla mnie najważniejsze. To ona zawsze była przy mnie, na dobre i na złe. Od kiedy byłam dzieckiem, przez lata nastoletnie aż do teraz, gdy jestem dorosłą kobietą. Ja też jej nie zostawię. Dlatego tym razem jestem zmuszona poprosić o pomoc Was, w naszym wspólnym imieniu.

 Nie sądziłam, że kiedykolwiek coś takiego się wydarzy... Dacie wiarę, że to felerne wydarzenie i zdjęcie główne ze zrzutki dzieli niespełna miesiąc? Ja też nie. Zdjęcie poniżej zrobiłam w niedzielę, wtedy jak zwykle Owacja wyrwała mi się i radośnie galopowała po łące. We wtorek nie była w stanie ustać na własnych nogach...

Przepraszam za chaos w opisie, ale nadal jestem w szoku i nadal bardzo ciężko mi się o tym mówi, niemoc daje o sobie znać, a łzy same cisną się do oczu.