bieżnia rehabilitacyjna

Witam wszystkich, nazywam się Aneta Aloszko i jestem fizjoterapeutką.

Poznałam Dorotę niespełna rok temu, kiedy trafiła do mnie na rehabilitację. Dorota ma 47 lat. Wiodła aktywne życie. Była wysportowana, kochała nurkowanie i długie spacery z psami. Z wykształcenia jest historykiem sztuki, prowadziła własną działalność związaną z konserwacją dzieł sztuki. Była szczęśliwa i zadowolona ze swojego życia.

Niestety w jednym momencie jej życie diametralnie się zmieniło. Na skutek nieszczęśliwego wypadku w grudniu 2016 roku straciła władzę nad swoim ciałem. Doznała urazowego złamania trzonu kręgu C2 (odcinek szyjny). Podczas nieudanego zabiegu stabilizacji doszło do nieodwracalnego uszkodzenia rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym manifestującego się porażeniem kończyn dolnych i górnych.

W krótkim czasie przeszła trzy operacje, których celem było odbarczenie rdzenia kręgowego oraz zapobiegnięcie dalszym uszkodzeniom rdzenia.

Po wszystkich tych operacjach diagnoza brzmiała okrutnie: 100% trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz wątpliwe rokowania co do poprawy w zakresie ruchomości kończyn (była od szyi w dół sparaliżowana).

Jednak Dorota nie należy do osób, które łatwo się poddają. Postanowiła walczyć o siebie i swoje życie.

Ciężką, codzienną pracą często okupioną łzami w wyniku zastosowanego leczenia operacyjnego i rehabilitacji pozabiegowej, przy wsparciu bardzo kompetentnych i zaangażowanych fizjoterapeutów, pomimo istotnych wyjściowo ubytków neurologicznych jej stan uległ poprawie.

Dorota ciągle dąży do poprawy swojego stanu zdrowia, szuka we własnym zakresie (drogą mailową, telefoniczną, osobistą) porad u znanych neurochirurgów i ortopedów. W sierpniu 2020 roku poddała się kolejnej operacji lewej kończyny górnej (tenotomia FDS), która polegała w jej przypadku na wydłużeniu ścięgien zginaczy i uwolnieniu zrostów wokół tych ścięgien. Dzięki tej operacji i po intensywnych ćwiczeniach jej dłoń (po 3 miesiącach od operacji) z całkowicie niefunkcjonalnej (zaciśniętej w pięść od 4 lat) staje się coraz bardziej użyteczna. Jest w stanie nią coś chwycić, przytrzymać, unieść.

Niestety obecna pandemia Covid-19 zamknęła ją w domu i uniemożliwiła korzystanie z systematycznej rehabilitacji. Zachowując wszelką ostrożność w dobie pandemii, staramy się od dwóch miesięcy przynajmniej raz lub dwa razy w tygodniu kontynuować spotkania terapeutyczne. Jednak w przypadku osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego to bardzo mało w morzu potrzeb jakich wymaga jej ciało i stan fizyczny. W związku z tym pogłębia się spastyczność mięśni, którym towarzyszą silne bóle neuropatyczne. Rehabilituje się sama na tyle na ile pozwala jej obecna sprawność. Lecz w pojedynkę po takim urazie nie jest to łatwe ponieważ codzienna rehabilitacja musi obejmować ćwiczenia mające na celu zmniejszenie spastyczności w kończynach górnych i kończynach dolnych, poprawę ruchomości stawów kończyn i tułowia. Dorota jest w stanie wykonać sama wiele ćwiczeń, ale uszkodzenie rdzenia spowodowało zaburzenie czucia głębokiego, czyli poczucia własnego ciała, odczuwania bodźców, a co za tym idzie koordynacji ruchowej. 

Zdrowy fizycznie człowiek nie zastanawia się idąc, w którym momencie postawić stopę? w jaki sposób? czy najpierw stawiamy palce czy piętę? kiedy oderwać drugą nogę aby wykonać kolejny krok i jednocześnie zachować równowagę. Tego wszystkiego uczymy się w bardzo szybkim tempie mając około 1 rok życia. Bez większego zastanowienia wstajemy i ruszamy do przodu nie myśląc jak to się właściwie dzieje, że idę? Tak naprawdę chód to skomplikowany proces składający się z wielu elementów, gdzie zaangażowanych jest bardzo dużo mięśni, nie tylko nóg ale też tułowia i kończyn górnych. Do tej pory Dorota wykonała z pomocą wielu fizjoterapeutów, ale przede wszystkim swoją determinacją i ciężką pracą kawał dobrej roboty.

Obecnie chodzi samodzielnie (bez kul) jednak nie jest to chód do końca fizjologicznie prawidłowy. Mimo to nie podaje się, w dużym zakresie prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, lecz nie może liczyć na niczyją codzienną opiekę. Aby być niezależna finansowo podjęła studia na kierunku psychologia (obecnie jest na II roku), ponieważ jej niepełnosprawność uniemożliwiła jej wykonywanie poprzedniego zawodu.

Jak sama mówi, niczego tak bardzo nie pragnie jak powrotu do sprawności i całkowitej samodzielności. Aby umożliwić Dorocie dalsze doskonalenie chodu wtedy kiedy zdana jest tylko na siebie idealnym rozwiązaniem byłaby bieżnia dopasowana do jej możliwości i potrzeb. To szansa dla niej na reedukację chodu, skupieniu się na tym w czym ma największy problem podczas przemieszczania się. Bieżnia pozwala na rozwijanie prawidłowych wzorców chodu, stymulowanie równowagi, koordynacji oraz siły i wytrzymałości odpowiednich grup mięśniowych. A funkcja trzymania się poręczy bieżni podczas chodu daje szansę Dorocie skupić się tylko i wyłącznie na chodzie i doskonaleniu go.

Na rynku są tylko 3 modele takich bieżni w kwocie nie przekraczającej 5 tysięcy złotych, dopasowanych do potrzeb osób z ograniczoną sprawnością.

W ich wyposażeniu konieczne są:

- poręcze, umożliwiające przytrzymanie się,

- szeroki pas bieżni,

- dobre amortyzatory, które odciążą kręgosłup i stawy,

- przycisk bezpieczeństwa umożliwiający szybkie wyłączenie bieżni, w razie upadku,

- obniżona prędkość minimalna, która umożliwia korygowanie chodu, 

- wygodne klawisze do obsługi z dysfunkcją kończyn górnych.

Niestety koszt zakupu bieżni wykracza poza możliwości finansowe Doroty. Na dofinansowanie też nie może liczyć, a czas ucieka i każdy dzień w rehabilitacji jest bardzo ważny.

Dorota zawsze była osobą niezależną i nie chciała prosić o pomoc bo wie, że w życiu trzeba samemu starać się walczyć o swoją przyszłość, ale w obecnej sytuacji jest pod ścianą.

Moim marzeniem (jako fizjoterapeutki) jest to, aby Dorocie udało się kiedyś na takiej bieżni włączyć większe tempo i poczuć, że jej chód jest coraz bardziej naturalny.

A może dzięki Wam uda się jej kiedyś po tych kilku latach znowu przebiec kilka metrów.

Przyjaciółka powiedziała kiedyś do mnie "...siej ziarenka, ale daj też czas, żeby inni sami zaczęli pracować..." Mam nadzieję, że pomożecie mi zasiać nie jedno "ziarenko" :)

Dajmy szansę Dorocie na dalszy fizyczny rozwój.