Ratujmy marzenie o polonezie

Cześć, mam na imię Krzysiek, kilka dni temu (jak to piszę) zdarzył się okropny wypadek, obiekt moich marzeń częściowo spłonął… Dlatego też, chciałbym opowiedzieć wam historię, która mam nadzieję jeszcze ma szanse na szczęśliwe zakończenie.

Od początku, odkąd pamiętam uwielbiałem motoryzacje, szczególnie z czasów PRL, maluchy, duże fiaty, warszawy oraz najważniejsze, polonezy, sam nie wychowałem się na żadnym z nich ale zawsze imponowały mi historie moich rodziców czy dziadków o podróżach pod namiot całą rodziną małym fiatem czy właśnie dalekie wyprawy na wakacje za granicę dużym fiatem gdzie po drodze trzeba było łatać bak mydłem by móc wrócić do domu. Dlatego postanowiłem, że też będę miał taki pojazd.

Był październik 2018 roku przez Internet przez kilka dni szukałem odpowiedniego samochodu dla siebie, wreszcie znalazłem, obiekt moich starań, bez chwili namysłu pojechałem obejrzeć i 250km dalej, znalazłem, od pierwszej chwili gdy tylko wsiadłem za kierownicę zakochałem się, wiedziałem, że będzie mój. Polonez potocznie zwany Borewiczem był trochę zaniedbany, niejeżdżący ale za to miał ciekawą historię co podsyciło mój zapał, postanowiłem o niego zadbać i uratować od zapomnienia. Przez półtorej roku auto w dużej części własnymi siłami oraz czasem przy pomocy mechaników powracało do życia. W między czasie poznając to auto dowiedziałem się, że to nie pierwszy lepszy Borewicz, ten konkretnie został zakupiony na 3 dni przed stanem wojennym, dodatkowo wyposażenie auta było dosyć niespotykane, lekko zubożone ale takie to były czasy. Nowe hamulce, zawieszenie, zapłon, gaźnik, to wszystko pozwoliło na pierwszą przejażdżkę na razie dookoła garaży.

We wtorek 7.04. zabraliśmy się za układ paliwowy, po wstępnym zdiagnozowaniu zbyt małej dawki paliwa zaczęliśmy sprawdzać pompę, przy powtórnej próbie nastąpiła eksplozja nagromadzonych oparów benzyny w komorze silnika, tylko dzięki opanowaniu i szybkiej reakcji skończyło się spaleniem lewej strony a nie całego auta, tej w której powstał wybuch. Szczęście w nieszczęściu ucierpiał tylko samochód, żadnych oparzeń czy większych zniszczeń. W jednej chwili w całym procesie cofnąłem się przed stan początkowy, pojawiła się niemoc i myśl, że nie uda mi się, dlatego też zdecydowałem się na założenie zbiórki, samodzielnie naprawa zajmie lata, a niestety czas działa na moją niekorzyść, coraz mniejsza ilość części, korozja, to wszystko zmniejsza szanse na „powrót do żywych”.

Myślę ze większość z nas ma historie związane z takimi samochodami jak polonez czy maluch, każdy w rodzinie posiadał chociaż jednego, w każdej rodzinie są takie historie jak moje, gdzie z nostalgią wspomina się wczasy w Bułgarii Polonezem, czy wyprawy na handel do Turcji, dlatego chciałbym uratować mojego „Borka”.