Szansa na nowe, normalne życie

Cześć, mam na imię Aga! 20 lat temu poznałam miłość swojego życia. Moją wybranką okazała się kobieta. Niestety życie nie jest wysłane różami, a ludzie nie są tak dobrzy i tolerancyjni jakbyś my chcieli. W tym aby przekonać się czy dane będzie nam ze sobą spędzić resztę życia, przeszkodziła jej rodzina. Ja mając zaledwie 16 lat, ona 19 nie byłyśmy w stanie się usamodzielnić i oderwać od jej rodziny. Uległa... Straciłam ją ze swojego życia na 17 lat, choć wciąż starałam się być blisko i pomagać. 

Po 17 latach życia w związku, który odpowiadał jej rodzinie ma trójkę dzieci i męża, którego starała się kochać i ciągnąć ku górze, ale on wolał wrócić do domu pijany, albo może i nie wracać jak nie dał już rady...  Po 15 latach małżeństwa poddała się i przestała wierzyć, że coś może się zmienić. Straciła nadzieję na szczęście i spokój. Przywykła do ciągłych awantur i wynoszenia kolejnych butelek po piwach. Przecież dla niej jako matki najważniejsze są dzieci i to by miały rodzinę. 

Przez przypadek wróciłam w jej życie, jakby to że sytuacja się pogarsza przyciągnęło mnie do mniej że zdwojoną siłą. Powoli zaczęła się budzić i w przebłyskach sytuacji zaczęła wierzyć, że życie może wyglądać inaczej. Gdy dzieci że strachu przed agresją ojca zadzwoniły na policję, przejrzała bardziej.  Ale nadal nie umie się wyrwać wychowywana w domu zaborczej, kontrolującej matki przejęła poczucie, że musi robić to co matka chce. A matka znowu nie chce by jej córka przynosiła wstyd... Lepiej niech żyje w takim domu z dziećmi, w ukryciu przed ludźmi... 

Nie umiem jej zabrać stamtąd... Mam małe mieszkanie, gdzie 5 osób może się pomieścić na weekend ewentualnie. Musi wyprowadzić się z domu, zmienić miejsce zamieszkania, pracę i wciąż utrzymywać 3 synów. Odpowiedzialność za dzieci jest ogromna. 

Chce jej pomóc. Zebrać pieniądze na terapię dla niej, dla jej dzieci, zapewnić środki na życie w obcym miejscu by mogła zacząć od nowa. Może jeśli się uda zapewnić jakiś wkład na mieszkanie...