Azyl dla uratowanych świń

Kochani, od kilku lat mieszkam na podtoruńskiej wsi. Moim marzeniem i jednocześnie ogromną potrzebą serca jest stworzenie azylu dla świń uratowanych z hodowli, transportu śmierci, rzeźni. Takich miejsc, gdzie świnia może znaleźć dom i godne życie aż do naturalnej śmierci jest w Polsce jak na lekarstwo...a na świecie mnóstwo - w USA, Kanadzie, także w Europie. Przykładem może być Santuario Igualdad w Chile czy Santuario Gaia w Hiszpanii. Nie dysponuję wprawdzie tak ogromnym terenem, jak powyższe sanktuaria ale na ponad 3 tys. m2 można stworzyć raj nawet dla kilkudziesięciu świnek. Poniżej fragment pola, które chciałabym przystosować na potrzeby azylu dla uratowanych świń.

Do realizacji celu niezbędne jest ogrodzenie tego terenu, postawienie ocieplonego drewnianego domku i wydzielenie przy nim zagrody. To niby niewiele...a jednak sporo...

Obecnie w moim maleńkim azylu przebywają dwie mini świnie - Ania i Henio, koziołek Lolek, kózka Lusia, sunia Zuzia i trzy kociełki - Tośka, Saszek i Leoś. Na dniach stado powiększy się o kurki wykupione z fermowych klatek. Dla kózek i kurek, domki i wybiegi zorganizowałam tzw. własnym sumptem, przy pomocy dobrych ludzi. Pozostałe zwierzęta mieszkają z nami w niewielkim domu. Ale na tym moje możliwości się kończą. 

Pewnie nasuwa się Wam pytanie - dlaczego świnie? Odpowiedź jest prosta. Kocham je całą sobą. Są cudowne, mądre i kochające...a jednocześnie tak zapomniane i tak skrzywdzone... Cierpię na samą myśl o ich losie. Widok ciężarówki wiozącej je w ostatnią podróż powoduje, że staje mi serce a świadomość, że wokół mnie jest ich mnóstwo, stłoczonych w zamkniętych  cuchnących budynkach, bez możliwości wyjścia na powietrze, na trawę...jest trudna do zniesienia dla kogoś, kto je zna i kocha.

W realizacji tego przedsięwzięcia pomaga mi Fundacja "Dar Serca Pokrzywdzonym Zwierzętom", która zorganizowała na fb bazarek pod nazwą "Bazarek na budowę azylu Chrum", za co jestem ogromnie wdzięczna.

https://m.facebook.com/events/2007751866178160/?fref=ts

Kochani, jeśli myślicie podobnie do mnie, jeśli uważacie, że nie tylko psom, kotom czy koniom należy się pomoc, opieka i dobre warunki życia, to bardzo Was proszę, pomóżcie mi. Nie uratujemy wszystkich. Wiem. Na początek dwie, potem kolejne dwie i następne. Chciałabym, żeby to było miejsce otwarte dla ludzi. Może jeśli zobaczą je w naturalnych warunkach, wesołe, ufne i brykające w słońcu, na trawie, to dostrzegą w nich to, co widzę ja?