Kotek pod balkonem

Znow ta sama śpiewka bo jaka może być inna ?

 Tak, to ta melodia biedy i samotności, znana tak wielu sercom.

Bezdomny, wyliniały, wychudzony, głodny kotek pojawił się pod  balkonem starszej Pani...

Pani Elżbieta, siedząc w swoim ulubionym fotelu z filiżanką ciepłej herbaty, usłyszała ciche miauczenie. Początkowo zignorowała je, myśląc, że to któryś z okolicznych dachowców wdaje się w nocne pogawędki. Jednak ten dźwięk był inny – żałosny, niemal błagalny.

Zaintrygowana, podeszła do przeszklonych drzwi balkonowych i wyjrzała na zewnątrz. Przy samej krawędzi, skulony w kłębek nieszczęścia, siedział bardzo biedny wychidodzny  kotek. Jego sierść była matowa i przerzedzona, widać było wystające kosteczki, a oczy błyszczały gorączkowo. Wyglądał, jakby przeszedł długą i wyczerpującą podróż, a głód malował się w każdym drżącym nerwowo ruchu.

Serce starszej pani zmiękło. Znała tę śpiewkę – śpiewkę opuszczenia i  bezsilności. Bez wahania otworzyła drzwi balkbalkonowe.

Kotek, usłyszawszy cichy szmer, podniósł z trudem głowę. Jego zielone, zamglone oczy spotkały się z ciepłym spojrzeniem pani Elżbiety. Przez chwilę trwała niemrawa cisza, przerywana jedynie cichym wiatrem. Potem  pani Elżbieta wyrzuciła mu troszkę karmy, która zjadał pospiesznie  a potem  znikł w zaroślach.

Kolejnego dnia znów się pojawił.

Pani Ela próbowała go złapać lecz się nie udało.

Kotek wieczorem znów przyszedł pod balkon wpatrując czy znów dostanie coś dobrego do jedzenia.

Tego wieczoru rozbrzmiała nowa melodia – ciche mruczenie zadowolonego kotka, który mógł sie najeść do syta. A w sercu starszej pani zagrała dawno niesłyszana nuta – nuta opieki i czułości. Tak, znowu ta sama śpiewka, ale tym razem z nadzieją na szczęśliwe zakończenie.

koteczek prosi o wsoarcie na wizyte u wrta oraz utrzymanie w domu tymczasowym