Nowy dom dla moich dzieci

Nazywam się Sylwia Nowak i jestem matką dwójki dzieci - Antosia (4 latka) oraz Zosi (18 miesięcy).

Zanim zacznę o cokolwiek prosić, chcę opisać w kilku słowach, dlaczego .....

         W 2004 roku dzięki moim przyjaciołom poznałam Rafała - mojego męża, wybawiciela, nadzieję, szczęście, cud. Od początku wiedział o mnie wszystko, żadnych tajemnic. Również
o mojej chorobie - Zespół Sjogrena (choroba autoimmunologiczna) i niewydolności nerek, przez które mogliśmy nigdy nie mieć dzieci. Powiedział: "Trudno, widocznie tak ma być".

         W 2009 roku wzięliśmy ślub. Przed ślubem mąż zaciągnął kredyt na mieszkanie
(ok. 60m2) w walucie CHF, niestety przez te kilka lat kurs franka szwajcarskiego podwoił swoją wartość więc przyszedł czas, że mąż musiał połowę swojej miesięcznej pensji zostawić w banku, a drugą połowę przeznaczał na opłaty, zostawało więc bardzo niewiele. Ja również pracowałam wobec czego dawaliśmy radę, w każdym bądź razie, naszym dzieciom niczego nie brakowało. Tak - dzieciom!

Po  latach stresu, setkach badań i konsultacji lekarskich oraz stracie pierwszego dziecka, na świat przyszedł Antoś, potem niespodziewanie Zosia. Boże, wszystkim dzieciom świata życzę takiego Ojca. Dla Niego żyłam, oddychałam, pracowałam, prowadziłam dom, robiłam awanse zawodowe, chodziłam do fryzjera ...  Moje dzieci miały taką rodzinę, jakiej ja nigdy nie miałam. Każdej nocy modliłam się o zdrowie dla Nich wszystkich i o to, aby moje dzieci wyrosły na takich ludzi jak On.

         13 listopada 2016 roku o godz. 6.00  Bóg wyrwał mi serce .... Zgasło światło, które świeciło mi od 2004 roku. Rafał zmarł. Zawaliło się wszystko, również życie Antosia, który był cieniem swojego taty. Po sekcji zwłok okazało się, że zabójcą była niedomykalność zastawki aortalnej.

         Dziś mogę podziękować moim kuzynom: Marcie, Gosi, Mateuszowi, Łukaszowi, Paulinie, Michałowi, cioci Bogusi, Grażynce, Ewie, wujkowi Jackowi i Andrzejowi, babci Irence oraz przyjaciołom - Monice F. i Piotrkowi, Monice K., Ewie, Dorocie, Kasi, Agnieszce za to, że nie pozwolili mi do Niego odejść. Przez ostatnie cztery miesiące tak mocno trzymali mnie za ręce, że wreszcie obudziłam się z tego koszmaru i uświadomiłam sobie, że mam przecież dzieci, za które Rafał oddałby życie, więc czas się "ogarnąć".

         Oczywiście nie zabrakło również osób, które w tym wszystkim próbowały mi udowodnić, że nie zasłużyłam na takiego męża, ale tym osobom również bardzo dziękuję, ponieważ nic mnie tak nie pobudza do działania jak krytyka, a ja zrobię wszystko, aby On był ze mnie dalej dumny.

         Jak wspomniałam wcześniej, mąż zaciągnął kredyt na mieszkanie. Po 10 latach spłacania zostało jeszcze ok. 350 000zł. (rozłożonych na ponad 20 lat). Kredyt nie był ubezpieczony. Mąż nie posiadał ubezpieczenia na życie. Nie stać mnie na spłacanie takiego kredytu. Ponadto, ze względu na długi okres kredytowania, biorąc pod uwagę stan mojego zdrowia, bardzo martwię się o dzieci i ich przyszłość, nie chce, aby zostały bez dachu nad głową. W związku
z powyższym, jestem  zmuszona odrzucić cały dorobek naszego życia i wyprowadzić się
z dziećmi z  mieszkania. Antoś na samo wspomnienie o przeprowadzce z jedynego domu, jaki zna, reaguje płaczem. Ale kwota 350 000zł. i długość spłacania jest przerażająca i dla mnie nieosiągalna.

Dzięki pomocy mojej rodziny udało mi się uzbierać część pieniędzy na nowe mieszkanie. Brakuje mi jeszcze ok. 50 000zł. aby móc stworzyć dzieciom nowy dom, ciasny ale własny, bez długów i lęku o przyszłość.

Chcę również wspomnieć, że dzieci bardzo często chorują. Antoś jest pod stałą opieką specjalistów kardiologa, alergologa oraz ze względu na ostatnie przeżycia, musi uczęszczać do psychologa.

         Nigdy nikogo nie prosiłam o pieniądze, ale dziś robię to tylko i wyłącznie dla Naszych dzieci błagając Państwa o wsparcie i pomoc w realizacji naszego marzenia. Wierzę, że nasz Anioł Stróż nam w tym pomoże.

Zapraszam na https://www.facebook.com/profile.php?id=100017053637544