Wstyd i hańba, walka z długiem

Witam Cię, jestem Jakub, mam 24 lata i pewnie czytając tytuł zastanawiacie się jak doszło do tego, że osoba w tym wieku jest w takiej sytuacji, ale to może zacznę od początku. Cztery lata temu przeprowadziłem się z rodzinnej małej wioski do większego miasta oddalonego o ponad 100km. Wyprowadziłem się, ponieważ bo chciałem zacząć swoje "dorosłe" życie u boku kobiety którą kocham. "Uciekłem" z "ciepłego gniazda" żeby nauczyć jak żyć, jak to wygląda kiedy mama nie przyrządzi obiadku. Sama wyprowadzka też była skokiem na głęboką wodę, bez planu, wszystko spontanicznie, udało mi się zorganizować tak naprawdę w 2 tygodnie. Mieszkanie, rozmowę o pracę, poznać topografię okolicy w której mieliśmy wynajęte mieszkanie. Pierwsze półtora roku nie wskazywało na to, że znajdę się w aktualnej sytuacji. Po przyjeździe udało mi się szybko znaleźć pracę, może nie była ona szczytem marzeń ale była i pozwała na spokojne życie w wynajętym już wtedy mieszkaniu, było naprawdę bardzo miło, mówiłem sobię że dałem radę, udało się to ogarnąć mimo trudności, braku akceptacji tej decyzji przez rodziców czy to moich czy już teraz narzeczonej. Później udało mi się znaleźć lepszą pracę w salonie jednej sieci z telekomunikacyjnej (tak jestem jedyną z tych osób która denerwuje Cię telefonami z rana o przyjście do salonu i przedłużenie umowy) z której byłem zadowolony. Trochę po tym okresie wydarzyła się sytuacja od której wszystko tak naprawdę się zaczęło. Zadzwoniła do mnie Pani z banku z propozycją wzięcia małej pożyczki, była to kwota około 1500 złotych. Mało, prawda?

Ale po przeanalizowaniu całej sytuacji doszedłem do wniosku, że to był początek mojego upadku, mimo że nic na to wtedy nie wskazywało. To jedno wydarzenie pokazało mi wtedy, jakie to proste, zawsze wyobrażałem sobie, że pożyczka/kredyt wiąże się z ogromem poświęconego czasu, na załatwienie dokumentów, zweryfikowanie osoby ubiegającej się o dodatkowe fundusze, a tu wystarczyła 3 minutowa rozmowa. Proszę abyś nie zrozumiał mnie też źle, bo to ma bardzo negatywny wydźwięk, tak jakbym obwiniał tą Panią o swoją sytuację, ale tak nie jest, ona wykonywała tylko swoją pracę a wina jest całkowicie po mojej stronie.

Potem poszło już wszystko z górki, co raz częściej zdarzało mi się uzyskać jaką kolwiek pożyczkę. Wszystko w porządku ale tutaj na pewno zauważyłeś/aś schemat, bo w wielu sytuacjach wygląda to dokładnie tak samo. Przez brak odpowiedniej wiedzy finansowanej oraz próba życia na skróty w pewnym momencie nie zauważyłem, że niewinne pożyczki zamieniły się w pętlę po czym w długi. Aktualnie jestem w trakcie poszukiwania drugiej pracy którą uda mi się zgrać z aktualną lub o rzuceniu aktualnego zatrudnienia i wyjechać pracować za granicę, w czym bardzo wspiera mnie mój przyjaciel. Nie będę ukrywał, że założenie tej zbiórki to dla mnie ogromny wstyd, nie będę ukrywał, że proszenie kogokolwiek o pomoc jest dla mnie ogromnym wstydem gdyż zostałem nauczony żeby nie ważne co się działo, starać się radzić sobie samemu ale już szczerze nie mogę. Nie chcę wzbudzać w Tobie współczucia bo nie zasłużyłem na nie, a robiąc tą zbiórkę nie liczę tak naprawdę na nic, robię w sumie sam nie wiem dlaczego. Ta cała historia również nie ma na celu tego zrobić, chciałem ją opowiedzieć w dwóch celach, abyś mnie chociaż trochę poznał/a oraz jako przestroga, że nie warto iść na skróty w życiu, bo ten uroczy skrót który na początku wydaję się dobrą decyzją, często później okazuję się pułapką. Na koniec chciałem bardzo podziękować osobą które jednak postanowią z niewyjaśnionych mi przyczyn wpłacić jakąś kwotę ale też i tym które natrafią na moją zbiórkę, mimo że nie wiem kim jesteś trzymam mocno kciuki, że nie znajdujesz się w podobnej sytuacji i u Ciebie wszystko w porządku. Dziękuję.