Daj nadzieję setkom uratowanych

Każdego dnia patrzę w oczy naszych zwierząt. Tych starych, połamanych przez los, zniszczonych przez ludzi. Tych, które tak długo cierpiały w samotności, że zapomniały, co to dotyk bez bólu. Patrzę w te oczy i obiecuję im, że już nigdy nie będą same, że już nigdy nie będą głodne, że już nigdy nie będą musiały konać.

Ale wiecie, jak to jest, kiedy sama przed sobą nie umiem tej obietnicy powtórzyć? Kiedy wiem, że bez Was — nie dam rady? Że choćbym miała ręce jak młot, serce jak dzwon i wolę jak mur, to sama nie wykarmię setek pysków, nie kupię leków, nie zapłacę za operacje.

Dziś w naszych ośrodkach są ich setki. Każde z nich to historia. Każde to kolejne złamane serce, które próbujemy poskładać. One nie mają terminu ważności. Nie są u nas „na chwilę”. Dla wielu z nich my jesteśmy ostatnim domem — do ostatniego oddechu.

Mamy wszystko, co trzeba, by je ratować - mamy ludzi o wielkich sercach, mamy ręce, które sprzątają, karmią, opatrują rany, trzymają łapę, kiedy boli. Ale nie mamy tego, co najważniejsze - możliwości, by je wszystkie samodzielnie utrzymać. 

To Wy, Ci, którzy nas wspieracie — Wy jesteście tą siłą, dzięki której ten dom jeszcze stoi. To Wy płacicie za to, by one miały pełne miski, by były diagnozowane i leczone, to wy płacicie za najbardziej skomplikowane operacje, by była morfologia, USG, sterylka, kroplówka, kolejna dawka sterydów. Wy jesteście tym cudem, który sprawia, że ja mogę codziennie powiedzieć „Będzie dobrze.”

Bez Was tego nie ma. Bez Was — umiera wszystko. Nie mamy wsparcia państwa, dotacji od rządu. Mamy tylko Was — najpiękniejszych ludzi na świecie, którzy zdecydowali się kochać tak samo mocno, jak my.

Dziś stoję nad przepaścią. Martwię się o Omara, o Verę, o Marka… i o setki innych, którzy nie potrafią o siebie zawalczyć. Więc walczę i proszę ja. Nie dla mnie — dla nich.

Niech jutro nie będzie strachem. Niech będzie pewnością, że damy radę — razem.

Dziękuję. 

Krysia