Dla Lidii

Jej przednia łapka to już nie kończyna – to zgniły kikut, przeżarty przez martwicę, pulsujący bólem, którego nie sposób opisać.

Skulona w kącie zimnej stodoły, ledwie cień samej siebie. Uciekła tam przed światem, który przyniósł jej jedynie ból i wyczerpanie. Chciała tylko chwili wytchnienia… 

Ile dni, ile nocy konała w milczeniu? Tego nie wie nikt.

Nazwaliśmy ją Lidia. To imię — jedyny znak, że ktoś ją w końcu zauważył. Że nie jest już zupełnie sama. Ale wcześniej była. Dramatycznie sama. Bez szans. Bez ratunku.

Wychudzona do granic, zaniedbana, przeźroczysta niemal z cierpienia. Kolejna ofiara mitycznej wolności – „kot wychodzący”, którego nikt nie szukał, gdy przestał wracać.

Dziś już wiemy: amputacja to nie wybór, to konieczność. To jedyny sposób, by zatrzymać cierpienie, które rozdziera ją od środka. Musimy działać. Musimy ją ocalić.