Dach nad głową dla Weroniki

Walka o swoje. O bezpieczne i przytulne miejsce

Nawet nie wiem co mam napisać. Bardziej jestem osobą, która pomaga, która odda ostatni talerz zupy osobie głodnej, niż sama ją zje. Nie sądziłam nigdy, że przyjdzie taki dzień, taka chwila, taki moment, że to właśnie ja będę potrzebować tej pomocy. To już jest po prostu DESPERACJA, brak sił i jakichkolwiek możliwości.
 
Nazywam się Dorota Wojtukiewicz mam 47 lat, mieszkam w Szczecinie, jestem matką dwóch cudownych córek Małgorzata 20 lat i Weronika 15 lat.
 
Córka Małgorzata w październiku podjęła naukę na UAM w Poznaniu na filologii Angielskiej, ale niestety musiała zrezygnować w połowie roku, gdyż ojciec nie pomagał finansowo, nie podarował grosza i musiała podjąć pracę, bo do domu nie chciała wracać. W domu nie miałaby spokoju, bo i prędzej go nie miała. Po prostu uciekła jak najdalej.

 Córka Weronika jest uczniem szkoły podstawowej w klasie ósmej, niestety los takiego jej wywiną psikusa, że urodziła się z poważną wadą kości. Weronika choruje na WRODZONĄ ŁAMLIWOŚC KOŚCI. Dziewczyna z porcelany. Przeszła wiele operacji, by móc jakoś funkcjonować a ja przez całe 15 lat towarzyszę jej w ból i cierpieniu, bez pomocy męża.

 Ja, jak już wspomniałam, od piętnastu lat opiekuję się moją kruszynką i nie mogę podjąć żadnej pracy, gdyż moja córka potrzebuje stałej opieki, dla tego brak mi stałych dochodów niż te, które przeznacza mi państwo.
Moja DESPERACJA polega na braku miejsca dla siebie. Nie tylko ja zmagam się z tym problemem, ale także moja córka Weronika. Jestem w trakcie rozwodu i atmosfera w domu nie jest wcale przyjemna. Już od dawna tak się dzieje, ale powiedziałam sobie DOŚĆ! Córka, gdy była jeszcze w 6 klasie nie chciała wracać do domu, ja właściwie też nie, wiedząc, że na każdym kroku ze spotkaniem z moim (jeszcze) mężem nawinie się pretekst do ostrej kłótni. Już od ponad roku siedzę z córką w jednym pokoju, a jej ojciec w drugim. Z racji, iż Weronika jest nastolatką, potrzebuje kąta dla siebie, a że mamy teraz czasy, w których w szkole siedzimy w domu, ja nie mam odpoczynku i Weronika nie ma odpoczynku od warstwy nieprzyjemnej atmosfery, którą wręcz nożem można kroić.
 
Stwierdziłam, że to czas, aby zacząć działać, gdyż dłużej byśmy tu nie wytrzymały. TRZEBA SIĘ WYPROWADZIĆ. Wszystko fajnie, znajdziemy mieszkanie i Weronika będzie mieć pokój dla siebie, w którym będzie w spokoju się uczyła, tak i ja znajdę ukojenie w swoich własnych 4 ścianach bez ryzyka spotkania z mężem w kuchni czy w przedpokoju. Jednak właśnie tu jest problem. Nie mieszkamy w Łodzi, w której kawalerki są po 600 zł, chociaż i tak kawalerka dla dorosłej kobiety i nastolatki nie jest dobrym rozwiązaniem. Tu zwracam się do Państwa z prośbą o pomoc i chociaż aż mi wstyd o to prosić, to czuje, że to ostateczność i nic więcej zrobić nie mogę, brakuje wręcz na to siły. Potrzebujemy funduszy na lokum, w którym w spokoju będę mogła wraz z niepełnosprawną córą zamieszkać, bez obaw o kłótnie i afery doprowadzające do łez. Mieszkania są drogie nawet te używane, nie mogę nawet wziąć pożyczki a co dopiero kredyt na mieszkanie, nie mam dochodów. Obecnie mieszkamy w STBS, więc mieszkanie jest miasta. On się nie wyprowadzi, a ja już nie daję rady. Mój stan psychiczny jest na granicy wytrzymałości. Znęca się psychicznie... nie tylko na de mną, ale też zaczyna nad córką Weroniką. Granica została przekroczona, gdy tylko dowiedziałam się o podsłuchu w dzielącym mnie pokoju z córą, którego do tej pory nie mogę znaleźć. To wszystko poszło za daleko, a ja i tak zbyt długo zwlekałam na jakiś większy ruch. Brak wsparcia dla mnie, dla dzieci, siedzenie w pokoju wiecznie z laptopem. Mnie już stracił, traci dzieci swoim zachowaniem mówiąc, że nie dostaną się do szkoły, że nie wierzy w nie. Już sama jego obecność sprawia, że w środku odczuwam blokadę, dusimy się w tym mieszkaniu 

Musi się to skończyć. Mówię STOP! Mówię DOŚĆ! Dla tego proszę o państwa wsparcie i pomoc. Nie mamy środków na życie, czasem ledwo starczy na jedzenie, a jeśli dłużej będziemy tu siedzieć, to będziemy potrzebować pieniędzy na leczenie psychiatryczne. KAŻDY grosz będzie nadzieją na lepsze jutro, więc proszę, pokażcie nam, że te lepsze jutro może nie być tylko złudnym marzeniem. Pokażcie, że będę mogła odpocząć, że córka nie będzie wstydziła się zaprosić znajomych do siebie, że jest dla nas szansa. Grosz, złotówka czy udostępnienie sprawi ulgę i wizję miejsca, w którym poczujemy się bezpiecznie, dobrze, przytulnie, że będę w stanie dopomóc starszej córce i uszczęśliwić młodszą, kiedy ujrzy własny wymarzony pokój. Będziemy niezmiernie wdzięczne i bardzo dziękuję za każdy drobny gest, który podaruje nam szanse na własny cichy kąt bez znęcania się psychicznego, bez strachu. DZIĘKUJEMY!!!