Maks - powrót do sprawności

07.11.2023

Drodzy,

Bardzo dziękuję w imieniu Maksa za każdą najmniejszą pomoc z Waszej strony. Stan fizyczny po wszystkich zabiegach, operacjach wizytach na oddziale chirurgicznym i ortopedycznym mozemy uznać za dobry. 

9.11 Maks jeszcze, miejmy nadzieję, ostatni raz zawita w Szpitalu na Nieklanskiej jako pacjent ale już tylko kontrolnie. 

W dalszym ciągu prowadzimy rehabilitację ruchową złamanej miednicy i teraz skupiamy się głównie na zdrowiu psychicznym. 

Od czasu samego wydarzenia Maks spotyka się co tydzień na terapii psychologicznej oraz psychiatrycznej...dojazd...czas...leki.

Wspieram jak mogę najmocniej jednak z każdej strony tylko dostajemy po głowie. 

Dziękuję Wam za miłe słowa za wsparcie...nie ustajemy i dalej z nadzieją a w sercu brniemy do przodu. 

Kasia

6 czerwca 2023 r to data, która na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Niby zwykły dzień jak każdy jeden, koniec roku szkolnego zbliżało się wielkimi krokami, jeszcze tylko małe szlify i można zaczynać wakacje! A tu nagle...

Stoję na Metrze Młociny czekam na tramwaj...znów awaria? Czemu żaden nie jedzie? Komunikacja zastępcza? Co tam się znów stało? I ten nagły niepokój...wyciągam telefon...wybieram numer...1 sygnał...kolejny...abonent czasowo niedostępny...

Wsiadam w autobus czuję się jak szprotka, brakuje mi powietrza, co chwila wybieram numer...sygnał jest, dzwoni, nikt nie odbiera...podróż dłuży się...szybko, szybko coś jest nie tak!

Już widzę blok, już jest moje osiedle...ZTM pod blokiem, policja opodal...co się znów stało? Czemu akurat tutaj stoją? Tysiące pytań...wybieram numer poraz etny nic...dalej nic...coraz więcej czarnych myśli...I jest widzę ją, wspis z 14.30 a jest niespełna 15.50. Czarno przed oczami, serce zamarło, łzy płyną do oczu...Szesnastolatek, tramwaja, Białołęka...MAKS!!! Pędzę co sił w nogach nadal mając nadzieję, że matczyne serce się myli przecież nie podano danych a 16 latków jest pełno. Stoi policja, jest tramwaj, krzątają się...co teraz? Przebiegać? Pytać? Dzwonić? Na policję! Tak, oni będą wiedzieć...wracam...dzwoni telefon...Halo?Jest? Jest w domu? Kto mówi? Obcy głos ze spokojem zadaje tylko jedno pytanie: Czy Maks to Pani syn? I wszystko się zatrzymało...I czas stanął w miejscu...Jazda na sygnale do szpitala 6 h oczekiwania w nerwach na wynik operacji...

Żyje...stan ciężki zagrażający życiu, złamane wszystkie żebra, miednica, kość krzyżowa...jest w śpiączce, pod respiratorem...może go Pani zobaczyć. 

23:00 wracam do domu...24h będą istotne...24h...wtedy się zobaczy...Boże...sen nie nadchodził serce pękało, łzy same leciały z oczu...

2 doba założenie stabilizatora zewnętrznego, 3 doba...stan bez zmian. 4 doba odma opłucnowa. Powietrze i krew 4 dreny. 

Kazdy dzień mija tak samo 12.00 do 18.00 glaszcze, patrze, slucham tych wszystkich maszyn, postrzymuje łzy dla niego. Czuje? Slyszy? Muszę być silna...

 6 doba ekstubacja...oddycha sam. Pluca podjęły pracę, cieszy każda drobnostka. Pierwsze słowo MAMA jak to pierwsze kiedy był jeszcze małym chłopcem.

7 doba przenosimy się  na Oddział Chirurgii...tam nasze życie trwało do 30 czerwca.

Pod kontrolą maszyn, lekarzy, pielęgniarek, psychologów i psychiatry. 

Zdrowieje, dochodzi do siebie...tak proces będzie długi ale jest dobrze, jest lepiej. Dzień za dniem widzę jak się zmienia. Jak znikają tlen, pulsoksymetr, dreny...

30 czerwca 2023 wypis...wychodzimy...stabilizator zostaje, 2 cewniki zostają...tylko leżenie...opieka 24h...padam na twarz ale jestem, jestem bo jak mogłabym nie być dla niego? 

Pojawia się coraz więcej potrzeb...pampersy, cewniki, maści, leki opieka psychiatry, psychologa, terapia. Wszystko by wrocil do zdrowia...

Dzięki Wam Maks może powrócić do swoich kolegów i koleżanek odzyskać sprawność i chęć do życia która stracił tamtego dnia...

Walczę...walczę razem z nim a Wy walczcie razem z nami...

Kasia i Martyna Kilińska