Wózek inwalidzki dla Edyty

Przed 16 rokiem życia została u mnie zdiagnozowana cukrzyca typu I. Od 2003 roku uaktywniły się powikłania cukrzycowe w postaci przewlekłych biegunek, w roku 2007 nastąpiło pogorszenie narządu wzroku, co w konsekwencji doprowadziło do uzyskania z tego tytułu I grupy inwalidzkiej w 2012 roku. Przeszłam sepsę, co poskutkowało pogorszeniem się mojego stanu zdrowia… Po dwóch latach zdiagnozowano u mnie depresję i anoreksję. W późniejszym czasie po tygodniowym pobycie na oddziale chirurgii zostałam zakwalifikowana do amputacji lewej kończyny na wysokości goleni. W obecnym czasie pięć razy dziennie przyjmuję insulinę w zastrzykach, leki na depresję oraz na tarczycę. 

W marcu 2021 tuż przed świętami wielkiej nocy uległam nieszczęśliwemu wypadkowi, spadłam z krzesła gdyż proteza była niestabilna. W wyniku którego złamałam lewą kość udową kikuta, co spowodowało u mnie jeszcze głębszy stan depresyjny gdyż zostałam przykuta do wózka przez następny rok i przez osteoporozę nie mam pewności, że wrócę do stanu zdrowia sprzed wypadku. Stan mojego widzenia znacznie się pogorszył. Jestem osobą niewidomą, a od pół roku choruję na owrzodzenie rogówki, wymagane są częste wizyty kontrolne w klinice w Lublinie gdzie koszty leczenia w tym dojazdy przekraczają moje możliwości finansowe. Moją największą motywacją do walki o swoje zdrowie jest mój syn. 

Obecnie poruszam się na wózku, który nie jest dostosowany do mnie oraz do moich warunków mieszkaniowych. Mam ciasne i małe mieszkanie i poruszanie się na obecnym wózku sprawia mi spory wysiłek ze względu na to iż jest ciężki i za duży. Przednie koła są tak duże, że przez cały czas najeżdżam nimi na prawą nogą u której nie mam już dużego palca. Siedzisko jest tak duże, że się w nim „topię”.
Nowy wózek dostosowany do moich potrzeb poprawiłby nie tylko mój komfort fizyczny ale i psychiczny, gdyż przez obecny stan zdrowia leczę się na depresję.

Będę wdzięczna za każdą pomoc.