Czekał na śmierć...

EDIT: Dziękujemy za wsparcie. Farciarz został uratowany! łapkę rownież udało się uratować i psiak znalazł fantastyczny dom <3

Sobotni wieczór. Wydawać by się mogło spokojny - ale nie gdy kilka lat temu zaczęłaś pomgać tym, które głosu nie mają. "Krwawi! Z nosa! Nie staje na łapę! Chwieje się! Ma mętny wzrok. Pomocy!" 

Emocje targają całym Twoim ciałem. Zaczynasz przeżywać dokładnie co on - czterołapy przyjaciel puszczony luzem, żeby sobie pobiegał, który niefortunnie trafił w czyjś jakże cenny reflektor. Czujesz ból, który czuje on, zdartą skórę, połamane kości i otumanienie. Czujesz słodkawy smak krwi, zmęczenie. Tak straszliwie wszystko boli, odpływasz...

Targają Tobą uczucia, do których wstydzisz się przyznać. Nienawiść, złość, żal i smutek. Gdyby była taka możliwość sam wsiadłbyś w samochód i zrobił dokładnie to samo co mu zrobiono. Potrącił, wysiadł sprawdzić czy zderzak nie jest wgnieciony i odejchał dalej. Niech zdycha. Niech kona w męczarniach. Niech go boli. Wszak to tylko ... okrutny, egoistyczny człowiek. 

"Zawracajcie i pędźcie do Warszawy. Już dzwonię do lecznicy na szpital." Zawrócili. Jedyni, którzy odwołali to, co mieli zaplanowane by ratować cierpiącą istotę. 

Droga stranie się wydłużała, to tylko godzina do celu a całą podróż wydawała się być wiecznością. Psiak ciężko oddychał, z pyszka i nosa leciała krew. Tępe, cierpiące  spojrzenie. Zebyśmy tylko zdążyli.

Zdążyli. Natycmiastowa pomoc ze strony weterynarzy. W takim przypadku szczepienia i porady weterynaryjne, na które czekali ludzie w kolejce odchodzą na plan drugi. Tu liczy się każda sekunda. 

Podłączanie kroplówek, podawanie nastu leków. Temperatura ciałą zdecydowanie za niska, jest wstrząs, jest krwiak. Jest wychudzony, zaniedbany.  Inne urazy w tej chwili nie są ważne. Jak przeżyje kilkanaście najbliższych, decydujących godzin - będzie  żył. 

Oczekiwanie na poranek i możliwość wykonania telefonu po momencie krytycznym to kolejna sytuacja w któej czas niemiłosiernie się wydłuża. "Parametry się ustablilizowały, temperatura wzrosła, krwiak nie rośnie. Wykonano USG - narządy wewnętrzne nienaruszone. Zabieramy się za RTG ." Taki ogromny kamień z serca spada po usłyszeniu wyczekiwanej informacji. Taka ulga ....

Jeszcze tego samego dnia wykonany jest RTG i przesłany do ortopedy. Diagnoza - bardzo skomplikowane złamanie, wypadnięty staw, poodrywane mięśnie, pogruchotane kości. "Prawdopodobnie czeka go amputacja" - słyszymy w pierwszej wersji. "Wiemy, że jest Pan cudotwórcą dr Krajewski, niech Pan ratuje o ile bedzie to możliwe". 

Do tego połamana miednica, poprzestawiane kości w pyszku, które okryte opuchlizną nie dają się poprzestawiać na miejsce. Innych obrażeń nie stwierdzono. Chyba mu wystarczy....

Poniedziałek 8 rano. Rozpoczęcie operacji. Ciężkiej, skomplikowanej. I znowu oczekiwanie na telefon czy się udało czy też łapa musiała zostać amputowana. Godzina 9, 10, 12, 13. Chwilę po 13 wyczekiwany telefon - "Ja zrobiłem wszystko co mogłem, Ponad 5 godzinna operacja zakończyłą się sukcesem, reszta należy do Was." Kolejny głaz spada z serca. Teraz będzie już tylko lepiej.

Przed nami 6-8 tygodni bezwzględnego unieruchomienia psiaka. Czyli klatka. Psiak przebywa w domu tymczasowym w Warszawie. Ma wspaniałą opiekę. Opiekę praktycznie non stop bo taki pies to dyżurowanie 24 na dobę. 

Nie może chodzić, nie może biegać. Nie może poruszać się poza nią. Miednica musi się zrosnąć a łapy absolutnie nie wolno nadwyrężać. Wiecie jak cieżko jest nie ulec psu, który tak bardzo chciałbym położyć się z koło Was? Który chciałby pójść na spacer, pobiegać. Grapać go, szaleć razem z nim i odzyskiwać jego szczęście i radość życia, które utracił?  Trzymajcie kciuki. Za niego ale też za nas. Po tych wszystkich przeżyciach związanych z tym czy innym psem w potrzebie staramy się wciąż być silne i się nie poddawać. Jest to cholernie ciężkie, wierzcie nam...

Konkluzja: ktoś bierze/kupuje psa. Właściwie to zastanawiamy sie po co, skoro nie potrafi otoczyć go opieką. "On sobie biega, za suczkami sobie biega i wraca. Nic mu się nie stanie, niech Pani nie przesadza" - to najczęściej słyszymy próbując edukować polską wieś. Chmary psów biegających po wsiach, narażonych na niebezpieczeństwo i "lajtowe" podejście człowieka - nic mu się nie stanie. A jak się stanie, każdy sąsiad wokół ma szczenną sukę - weźmiemy /kupimy następnego. 

I trafia się taki któremu jednak coś się stało. Coś strasznego, bolesnego. Pozostawiony sam sobie cierpi bo właściciel wciąż trwa w przekonaniu, że nic mu nie będzie. 

Na szczęscie dla niego trafia na dobrych ludzi, którzy nie przechodzą obok niego obojętnie. Którzy mają swoje psy i wiedzą jak ważne jest ich pilnowanie i stosowanie prostych środków zapobiegawczych - smycz i kontrola. Pies trafia pod naszą opiekę. Oczywiście, mógł trafić w sobotę wieczorem pod opiekę gminy. Czyli po długim oczekiwaniu mogła przyjechać policja o ile przyjęłaby zgłoszenie. Mogli zawieźć go cierpiącego do gminnego kojca, wrzucić i czekać na przyjazd weterynarza, najeczęściej takiego który w sobotę wieczorem nie bedzie się fatygował, w niedzielę również - wszak niedziela to dzień wolny niezależnie od tego czy pies cierpi czy nie. Czyli powiedzmy, w poniedziałek ktoś mógł go obejrzeć i załądować morbital, czyli uśpić. Bo koszty. Nie ważne życie i ból, ważne duże koszty. 

Wiemy jak działą system opieki gminnej. Wiemy jak działa wiejski weterynarz. Wiemy też jak działa większość schronisk. Nic z tego nie działa poprawnie. A w szczególności nie działa dla dobra psa. 

Kto jest zatem winien całej tej sytuacji? Tylko i wyłącznie ten, kto podjął decyzję o posiadaniu psa. tzw właściciel. Opiekun, który opiekować się zwierzęciem musiał. Którego szukamy i czekamy aż się do nas zgłosi. Marzenie ściętej głowy .... Może po wyleczeniu i doprowadzeniu psa do normalności przyjdzie z żądaniem oddania go pokazując jakąś książeczkę bez szczepień i nie potrafiąc udokumentować, że to jego pies. A później zrobi z siebie ofiarę, że niedobra fundacja a on tak kochał tego pieska.

Za zaistniałą sytuację obwiniamy tylko człowieka. Tą, jak również za te, o których nie wiemy, lub w których nie jesteśmy w stanie pomóc. Bo jest nas tylko kilka w stosunku do setek tysięcy dumnie nazywających się właścicielami. Posiadanie psa powinno być przywilejem a nie obowiązkiem. Jesteśmy winni im poszanowanie i należytą opiekę i ochronę. Tylko od nas zależy czy pies będzie wymagał wielotysięcznych nakładów finansowych i swoją odpowiedzialnością nie mamy prawa obaraczć nikogo innego. To na nas, po raz kolejny została przerzucona czyjaś odpowiedzialność. Prosimy, błagamy, pomóżcie nam bo toniemy ....