Karolina walczy z depresją

Mam na imię Karolina, mam 25 lat i od około 6 roku życia zaczęły mnie męczyć pierwsze ojawy depresji. Od zawsze odczuwałam silny lęk. Przerażające wydawało mi się niemal wszystko. Już jako dziecko czułam pewnego rodzaju dyskomfort, którego źródła nie potrafiłam wskazać. Teraz wiem, że był to ogromny smutek. Od zawsze czułam się gorsza od innych ludzi. Uważałam siebie i nadal uważam za słabszą i niewiele wartą. Dzieciństwo kojarzy mi się głównie ze smutkiem i łzami wylewanymi w samotności. Od zawsze myślałam, że wszyscy tak mają. Z czasem okazało się, że mają tak Ci, którzy chorują na depresję. Chorobę, której nie widać więc się "nie liczy". Jak mam opisać komuś co czuję, kiedy oczyma wyobraźni widzę swe zwłoki rozjechane przez pędzący pociąg lub kiedy w mojej głowie odgrywam wisielca, którego nikt już nie uratuje, nikt już nie pocieszy. Nie zliczę ile razy słyszałam, że jestem leniwa, że mi się nie chce i mam po prostu zacząć myśleć pozytywnie.

Jednym z gorszych momentów mojego życia był czas gimnazjum. Przez pewien czas przestałam odczuwać radość a wstanie z łóżka bywało awykonalnym wyzwaniem. Nie byłam w stanie skupić się na nauce czy życiu towarzyskim. Myśli samobójcze były zbyt silne.

Na moje szczęście, w liceum poczułam się lepiej. Udało mi się zdać maturę i wyruszyć w dalszą drogę, którą były studia. Skończyłam je z bagalną myślą "kiedy to wszystko się skończy?". Nie chciałam już dłużej żyć.

Podejmując wymarzoną pracę zawodową byłam zmotywowana i ogromnie przerażona. Niestety samobójcze myśli oraz wizje wzięły nade mną górę. Nie byłąm w stanie poprawnie wykonywać swojej pracy. Jako, że okazałam się być niewydajnym pracownikiem, zostałam zwolniona.

Teraz marzę, aby choroba odeszła, dlatego proszę o Waszą pomoc. Zależy mi na sobie. Pragnę rozwijać swoje pasje, poszerzać horyzonty, zbierać nowe, piękne doświadczenia i móc cieszyć się z tego, że żyję. Wierzę, że z Waszą pomocą będzie to możliwe.