Ratunek dla Adasia

Witajcie, nasza rodzinka to Adaś - autystyczny, Asia - autystyczna wysokofunkcjonująca, Tata, niepełnosprawny, i Ja - muszę ogarnąć całą gromadkę.

Zbiórka została utworzona dla moich kochanych dzieci, głównie dla Adasia i też dla Asi. 

Moje dzieci pożera autyzm. To nie jest choroba - owszem, i dlatego nie można go wyleczyć, zostanie z nami na zawsze. Dlatego muszę zrobić wszystko, aby pomóc dzieciom funkcjonować w społeczeństwie, żeby dały radę kiedy mnie zabraknie.  

Adaś ma 4 latka, jest bardzo pogodnym chłopcem, niestety po badaniach i obserwacjach zdiagnozowano autyzm atypowy. Adaś dzięki coraz droższemu leczeniu farmakologicznemu i wspomagającemu, robi malutkie postępy. Zaczął mówić tak, że niektóre jego słowa już zaczynają przypominać te właściwe. Nowe wielkie sukcesy: zaczął łapać dzieci za rączkę i huśta się na huśtawce. Niestety cierpi również na silną nadwrażliwość słuchową i echolalie, które nie pozwalają normalnie funkcjonować,  silną wybiórczość pokarmową i zaburzenia czucia. Mamy orzeczenie o niepełnosprawności. 

Niestety na każdą wizytę na NFZ u lekarza trzeba czekać miesiącami, tak samo jak na terapię, rehabilitację, które jak już są, trwają łącznie ok. 2 h tygodniowo. 

Zbieram m.in. dla Adasia na turnus rehabilitacyjny, finansowany z PFRON tylko w niewielkim procencie, a podczas którego stosowane terapie pomagają szybciej złagodzić stan dziecka, a także na dodatkową rehabilitację i leki. Tylko Wasza pomoc może nas uratować. Przede mną wiele lat walki o jego zdrowie. 

Mam jeszcze ukochaną córeczkę Asię - 9 lat, dziewczynka wysokofunkcjonująca, bardzo zdolna - trenuje judo, zdobywa srebrne i złote medale, dobrze się uczy, w zeszłorocznym Świetliku zajęła 2 miejsce w województwie. Niestety potrzebujemy dla niej intensywnej terapii, ma silne zaburzenia społeczne i emocjonalne. Obecna terapia psychologiczna na NFZ jest tak rzadko, że nie wpływa na poprawę jej zaburzeń. 

Tata - niepełnosprawny, w 2011 roku przeszedł nagle operację ratującą życie, reanimowany, 2 tygodnie w śpiączce. Jak na prognozy lekarzy, trzyma się dobrze. Nie może mi pomóc tyle ile by chciał, tyle ile ja potrzebuję.

Dodatkowo sytuację komplikuje fakt, że wynajmujemy mieszkanie, którego koszt razem z opłatami pochłania sporą część dochodów. Dopóki dzieci nie zaczęły chorować, radziliśmy sobie. Ja muszę być zdrowa, silna, musi mi się chcieć, ale nie daje już rady. Nie ogarniam psychicznie, że nie mogę pomóc własnym dzieciom, gdzie nie pójdę odbijam się od ściany. 

Autyzm zabrał moim dzieciom możliwość okazywania właściwych emocji, uczuć, w ich oczach widzę tylko wołanie o pomoc. Nie rozumieją świata, a świat nie rozumie ich. Bez pomocy nigdy nie rozwiną się na tyle, aby móc w tym świecie funkcjonować. Na chwilę obecną ludzie, którzy nie mają pojęcia o autyzmie potrafią powiedzieć "ale mamusia wychowała synka..", "dziecko musisz być grzeczny..", "za dużo mu się pozwala", "czemu się drzesz, jesteś w tramwaju, tu są inni ludzie" itp. 

Bardzo proszę, pomóżcie mi, żebym mogła uratować moje dzieci, żeby mogły normalnie funkcjonować, dały sobie radę w życiu. 🥰