By móc marzyć.

Dziś runął mi świat.

Historia jest dość prosta. Długi przerosły moje możliwości. 

Kiedyś mój świat był dużo prostszy. Miałam rodzinę i pracę. 5 lat temu przytrafiła mi się choroba, banalna można powiedzieć. Niestety, skutecznie wyłączyła mnie z życia zawodowego na dwa lata. Niezłośliwy nowotwór dezorganizujący życie. Operacja, rekonwalescencja i brak możliwości podjęcia jakiejkolwiek pracy. Pracował mąż, ale to było zbyt mało, żeby opłacić wszystkie rachunki. Wydatki przewyższały jego wynagrodzenie. Odpuszczaliśmy płatność czynszu za mieszkanie, z nadzieją, że jak tylko poczuję się lepiej jakoś wszystko się wyrówna. Dostałam pracę za najniższą krajową, trudno było wytłumaczyć w bardziej intratnych pracach zawodowy przestój, trwający tak długo. Choroba nikogo nie obchodziła. No, ale pojawiło się światełko w tunelu. Mam pracę. Niestety, mąż kilka miesięcy temu, kiedy już wydawało się się, że mamy szansę wyjść na prostą, postanowił odejść. Nie wytrzymał napięcia i nie poczuwa się do wspólnej spłaty długu. Komornik każdego dnia przypomina mi o tym, że licytacja mojego mieszkania już niedługo. Szykuje lokal zastępczy. Nie umiem o tym powiedzieć swojej córce. Z trudem wstaję z łóżka i zmuszam się do wyjścia z domu. Wciąż szukam lepszej pracy z nadzieją, że kiedyś się uda. Dziś ledwie starcza mi na życie, o spłacie długów nie ma mowy. Rozważałam już wszystkie możliwe scenariusze. Proszę mi wierzyć, że prośba o wsparcie jest ostatnim. Te pieniądze, jakiekolwiek, zebrane tu, pomogą mi załagodzić sprawę, spłacić choćby ułamek należności. Dziś boję się nawet własnego cienia. Nigdy Szanownym Darczyńcom nie zwrócę pieniędzy, ale mogę obiecać, że jeśli kiedyś stanę na nogi oddam innym potrzebującym z nawiązką. Zawsze o nich pamiętam.

Dziękuję.