Sprzęt dla poetki-ratowniczki

Olena Herasymiuk jest ukraińską poetką. Urodziła się w 1991 roku. W W 2013 roku debiutowała tomem ,,Hłuchota”, później została laureatką prestiżowych nagród literackich, tłumaczoną na 11 języków. Jednak kiedy wybuchła wojna wstąpiła na ochotnika do medycznego batalionu ,,Hospitalieri". To zdemilitaryzowana jednostka, zajmująca się ratowaniem rannych na polu walki. Od 2018 roku Olena służy w strefie ATO, na froncie na wschodzie Ukrainy. Kiedy przełożyłem jej wiersz  ***(Jak się znaleźliśmy w jednym oddziale?), zapytałem, czy czegoś potrzebuje. Odpowiedziała krótko ,,Sprzętu". Ona i jej koledzy z oddziału potrzebują podstawowych urządzeń, które znaleźć można w każdej karetce, żeby ratować ludzkie życie. 

Kwota 7000 hrywien (około 1000 złotych) może pomóc im kogoś ocalić. 

***

Jak się znaleźliśmy w jednym oddziale?

Nikt nie powie. Zresztą kogo tu pytać?

Krótka nauka: na polu walki

trzeba umieć czekać.

Wojna się toczy gdzieś poza czasem.

Z ostatnim żołnierzem kładzie się do grobu

Nikt nie zgadnie, kiedy się zaczyna. 

Zresztą pytać nie ma kogo.

Nad blindażem rozkrwawione maki

wysokie, okrągłe. Jak jakieś sygnały. 

Serce rwie się jak bity pies.

Jeszcze chwila – zrobi wyrwę w metalu.

Cisza,gdzie miałaby huczeć wojna.

Topole czy oko zasnuwa się mgłą?

Zwycięstwo,jak celna strofa,

nie zaczynasię od krzyku „Mamo!'

Odmierzały dystans i koordynaty

rozplecione wstążki za wstążkami.

Znaliśmy rannych nie po imieniu,

ale po spisach z lekami. 

Czarne i czerwone jak noc i ogień.

Noś na sercu, nie zgubisz. 

Ile nas było? Ktoś robi rachuby?

Pytać­ nie ma kogo. 

Jak długą pamięć będziemy wlec

przebitą jak łapa? 

Kraj czeka na wieści z frontu więc

co dzień o dziewiątej słucha.  

Powoli, jak wspomnienie pierwszej miłości

gaśnie nad kopalnią słońce. 

Płaczcie,żołnierze. Krew zatamowaliśmy, 

i łzy płynąć skończą. 

Ludzie,adresy, miasto i wiek - 

zerwane kłosy. 

W lustrze czarny, obcy człowiek

patrzy mi w oczy. 

Październik 2018