Nazywam się Elżbieta Błaszko. Diagnozę stwardnienie rozsiane dostałam 8 lat temu po długich, żmudnych wizytach u lekarzy różnych specjalizacji.  Swoje dotychczasowe życie zawdzięczam mojemu chłopakowi Grzesiowi, który nosi mnie na rękach do samochodu, nie pozwalając mi  usiąść na wózek, bardzo mi pomaga we wszystkim. W tej chwili choroba postępuje, wymagam stałej rehabilitacji, uczęszczania na turnusy rehabilitacyjne, by móc w miarę normalnie funkcjonować. Zaznaczam, że nie chodzę samodzielnie przez  zaburzenia równowagi i słabe nogi. Dawniej chodziłam na tańce i karate, brałam czynny udział w życiu, skończyłam studia. Miałam plany i pragnienia choroba przekreśliła wszystko. Chciała bym jeszcze kiedyś stanąć na nogi. Żeby żyć i trwać przy boku mojej ukochanej osoby muszę walczyć o każdy dzień.     Serdecznie pozdrawiam i dziękuję. Ela.