Dwa Kroki Ku Pełni Życia

Witam serdecznie.

Moja godność Przemysław Art, jestem przeszło 40 letnim, mieszkańcem niewielkiego miasta o nazwie Płońsk.

Od chwili urodzenia jestem osobą niepełnosprawną, zmagam się m.in. z rozszczepem kręgosłupa, przepukliną oponową i niedowładem kończyn. 

Przebyłem dotychczas 6 b. poważnych operacji ortopedycznych i neurochirurgicznych,które poważnie naruszyły mi barierę odpornościową,wszelkie dłuższe spacery mobilne podczas opadów,silnego wiatru i temperatury poniżej 20 stopni, kończą się długotrwałą, poważna infekcją 

Pierwsza z mych operacji, odbyła się dwie doby po porodzie- była to plastyka odcinka lędźwiowego kręgosłupa, ratująca mi życie, ostatnia, sprzed kilku laty- była związana z zakotwiczeniem rdzenia kręgowego.

Ze względu na wspomniane wyżej choroby, mam duże problemy z chodzeniem, które ograniczają moje możliwości w przemieszczaniu.

O ile wewnątrz mieszkania jestem w stanie poruszać się w miarę samodzielnie, o tyle wyjście na zewnątrz jest dla mnie nie lada wyzwaniem na granicy Mission Impossible. Korzystam z ręcznego zwykłego wózka inwalidzkiego, ze względu na brak równowagi przestrzennej, choroby wrodzone charakterystyczny, kołyszący tryb chodzenia i szybkie męczenie się nóg. 

Mieszkam od przeszło 40 lat w starym, PRL-owskim bloku z lat 80-tych, bez windy, bez żadnych przystosowań dla osób takich jak ja choć, blok przeszedł niedawno kosmetyczną termomodernizację, bariery architektoniczno-techniczne niestety- mimo tego,z oczywistych względów, nie zniknęły.

Podobnie moja Alusia-mieszka w Piotrkowie Trybunalskim, co prawda na parterze starym budownictwie, lecz jej winda zjeżdża tylko do poziomu półpiętra, nie zaś jak to być w naszym przypadku powinno- vis a  vis klatki schodowej, obecnie walczy ona  o dofinansowanie montaż windy zewnętrznej i montaż okna balkonowego, gdyż balkonów jej blok nie posiadam  niniejszą zbiórką także chciałbym zadedykować Jej,  na poczet wspólnego życia bez barier tamże, skoro w mym mieście Płońsku okazałoby się to niemożliwe.

Do niedawna poruszałem się w przestrzeni 20 letnim ,wysłużonym skuterem inwalidzkim marki Meyra Cityliner 415,ktoś go niestety musi mi przyprowadzać i odprowadzać, podobnie posiadany przeze mnie wózek inwalidzki ręczny Quickie Life, zatem tryb życia, jaki oferują oba pojazdy, nie zapewnia suwerennej ,autonomicznej samodzielności w życiu, ani tym bardziej-przyjemności podróży we dwoje z wybranką serca, załatwiając oczywiste, egzystencjalne potrzeby(zakupy, sprawy urzędowe, przychodnie medyczne, wizyty u lekarza), skazują mnie na pomoc osób trzecich ,co nie zawsze jest możliwe, zawsze krępujace, a dla samych zainteresowanych ,także uciążliwe. 

Śmiało mogę rzec, iż bez pomocy osób trzecich lub bez odpowiedniej adaptacji technicznej, moje obecne mieszkanie stanowi " przymusowe więzienie otoczone bezkresnym Atlantykiem wszelkiego rodzaju barier", odgradzających mnie od życia w normalnym, aktywnym świecie. 

Pomimo własnych chorób i całej sytuacji ,jestem pogodnym optymistą, jasno patrzącym na świat, pełnym planów, energii i woli życia, co nie ukrywam w znacznej mierze zawdzięczam relacji z moją Ala- obecnie narzeczoną, zaś w przyszłości mam wobec niej bardzo poważne plany, to kobieta także niepełnosprawna, obarczona szeregiem schorzeń- astma, PoCHP, bezdech senny,skolioza zrotowana, wiele lat poruszała się o kulach, obecnie częsciej jeździ na wózku.

Osobiście, marzę cichutko o tym,by móc zdobyć dodatkowe  środki pozwalajace zakupić wspólne, nowoczesne ,chętnie już urządzone niewielkie lokum o powierzchni 45-52 m kw gdzie zastosowano już windy schodzące na sam parter naprzeciwko klatki schodowej i  nowoczesny rozkład pomieszczeń( kuchnia z aneksem ,stosowna łazienka, sypialnia) gdzie oboje z Alą w kontekscie sprawności, będziemy się czuć komfortowo i miedzy innymi dotyczy obok pojazdu, niniejsza zbiórka.

Dlatego już od dawna jednym z kluczowych celów mego życia stało sie posiadanie odpoiwedniego pojazdu , czyli okabinowanego motoroweru-skutera w pełni zabudowanego, inwalidzkiego dwuosobowego tej klasy co Sarini, Nemo, Ariel, Advena 3, itp.

W każdym z nich bez względu na pogodę, moglibyśmy być chronionymi przed deszczem i wiatrem i poruszać się po mieście w jesienno -zimowy czas , bo przecież żyć,robić zakupy, wykonywać badania i analizy, funkcjonować w społeczeństwie, załatwiać sprawy urzędowe,trzeba przez 365, a czasem 366 dni w roku ,a nie tylko w sezonie wiosenno - letnim , w czasie "słoneczka i ciepełka",jak to większość "beztrosko pozornie uradowanych posiadaczy sezonowych elektro wozideł inwalidzkich" zmuszona jest czynić, a realnie wegetują, zdani na łaskę innych. 

Niestety i tutaj wymogi dystrybutorów są nieubłagane - cena owych sprzętów,których nazwy wymieniłem wacha sie w granicach 19-38 tys zł, totalny kosmos dla nas ....

Mając za sobą te dwa "bezcenne kroki ku suwerennemu życiu we własnej przestrzeni" , Przekroczylibyśmy własną, "Złotą Bramę", realizacji marzeń, ku nowej jakości, swobodnego, pięknego życia bez ograniczeń, barier i zależności.

Jak dla każdej nieaktywnej zawodowo osoby niepełnosprawnej żyjącej w Polsce i utrzymującej się wyłącznie z renty socjalnej, wymagane przez producentów sprzętu inwalidzkiego kwoty brzmią dla nas bardzo dramatycznie, wręcz surrealistycznie nieosiągalnie, znacząco przekraczają nasze możliwości finansowe.

Dlatego też,choć przychodzi nam to z ciężkim sercem ,wśród potężnych rozterek moralnych,nieśmiało zwracamy się z prośbą do Wszystkich Was o pomoc w zdobyciu choćby części środków na zrealizowanie wspólnych marzeń, które zapewniłyby nam zupełnie nowe, standardem, forma i jakością życie, pozwoliłoby na  poczuć pełnię istnienia, zwiększyłoby naszą samodzielność oraz aktywność.

Z góry dziękujemy Wszystkim Wspierającym naszą zbiórkę za bezinteresowną pomoc.

Wszelki gest wsparcia z Państwa strony, jest dla nas kolejnym krokiem w kierunku realizacji marzeń i większej aktywności w życiu społecznym.