DlaMamy-RehabilitacjaPoTętniaku

Cześć, skoro już tutaj jesteście, chciałbym przybliżyć Wam sytuację mojej Mamy. Część osób czytających ten wpis zna ją doskonale. Mama była radosną osobą, która zawsze i wszędzie chętnie niosła pomoc, w pracy, w rodzinie, w sąsiedztwie. Każdy mógł się do niej zwrócić ze swoim problemem, a ona zawsze starała się znaleźć rozwiązanie. Towarzyska, pełna empatii, a zarazem silna i zaradna, trzymała rodzinę w garści, scalała ją. W pracy była osobą lubianą przez wszystkich. Pomimo przejścia na emeryturę nie potrafiła zrezygnować z aktywności zawodowej.

Piszę w czasie przeszłym, ponieważ wszystko zmieniło się w zeszłym roku, kiedy dowiedzieliśmy się, że Mama choruje. Zaczęło się niewinnie, od zawrotów głowy, które przecież mogą się zdarzyć każdemu. Później pojawiły się też chwilowe zaburzenia świadomości. Wtedy zapadł wyrok- pierwsza tomografia wykazała tętniaka mózgu.

Pomimo takiej diagnozy staraliśmy się żyć dalej nie tracąc nadziei. Jako jej syn starałem się znaleźć najlepszych lekarzy, którzy, oprócz postawienia diagnozy, byliby gotowi podjąć się leczenia. Po szczegółowych badaniach poinformowano nas, że średnica tętniaka jest na tyle mała, że ewentualna operacja nie powinna stanowić problemu. Mimo to Mama nie zdecydowała się na nią od razu, przez pewien czas regularnie robiła badania kontrolne, aby sprawdzać przebieg sytuacji. Niestety po kilku miesiącach okazało się, że tętniak znacznie się powiększył. Wtedy podjęliśmy decyzję o operacji, nie mogliśmy dłużej zwlekać. Zespół lekarzy podał nam precyzyjnie opracowany plan zabiegu i zapewnił, że umiejscowienie tętniaka  nie powinno generować problemów z dostępem do niego. Nie byliśmy więc już tak przerażeni jak na początku, wręcz przeciwnie, podeszliśmy do tematu operacji z pozytywnym nastawieniem. Rano, tuż przed zabiegiem, Mama zadzwoniła do mnie i powiedziała, że operacja została przeniesiona na wcześniejszą godzinę i odbędzie się za chwilę, że czuje się dobrze i jest przekonana, że wszystko się powiedzie.

Dojechałem do szpitala tuż po operacji. Zobaczyłem Mamę wywożoną z bloku operacyjnego z rurką do tracheotomii.  Zamarłem. Miałem świadomość, że coś mogło pójść nie tak. Lekarze poinformowali nas, że w ciągu kilku godzin powinna się obudzić. Jednak czas mijał,  godziny płynęły, a Mama nie otwierała oczu. Martwiłem się coraz bardziej. W końcu po naszych naciskach, w środku nocy przewieziono Mamę na tomografię. Okazało się że doszło do obszernego udaru niedokrwiennego płata czołowego u podstawy. Ta wiadomość wstrząsnęła cała rodziną, nikt tego się nie spodziewał. To było jak zderzenie ze ścianą. Dowiedzieliśmy się także, że na stole operacyjnym po otwarciu czaszki lekarze odkryli dwa tętniaki  zwrócone ku dołowi i bardzo zbliżone do tętnicy ocznej, która okazała się być osadzona bardzo głęboko. Pojawiło się więc ogromne ryzyko, o którym wcześniej nie było mowy. W związku z tym, aby odciąć dopływ krwi do tętniaków i móc je następnie usunąć, lekarze klipsowali je „na ślepo”. Okazało się, że ich ścianki były bardzo kruche i niestety jeden z nich pękł.

Mama wybudziła się dopiero następnego dnia wieczorem, kontakt z nią był znacznie utrudniony, w jej oczach było widać pustkę, jakby nie było już tej osoby, którą znałem. Sytuacja nie zmieniała się przez wiele dni. Mama widziała osoby, których nie było w pomieszczeniu, wydawało jej się, że rozmawia z nieobecnymi członkami naszej rodziny.

W dniu wypisu ze szpitala była bardzo osłabiona. Lekarze tłumaczyli nam, że prawdopodobnie nabierze sił po powrocie domu. Pomimo tych zapewnień nadal byłem niespokojny, jednak zgodnie z zaleceniami spakowaliśmy wszystkie rzeczy mamy i powoli pomagaliśmy jej wstać z łóżka. Niestety okazało się to dla niej za dużym wysiłkiem. Sine nogi i ręce wskazywały, że stan jej zdrowia jest bardzo zły. Mamę ponownie skierowano na tomografię, która tym razem wykazała zatorowość płucną obustronna, stan ciężki- bezpośrednie zagrożenie życia.

Po ponad dwóch tygodniach spędzonych na oddziale intensywnej opieki  medycznej, stan zdrowia zaczął się poprawiać, pojawiła się nadzieja że to wszystko się cofnie. Mama wróciła do domu, długi czas minął zanim sama stanęła na nogi o własnych siłach. Niestety jednak choroba spowodowała zaburzenia świadomości, zaburzenia logicznego myślenia, zaburzenia pamięci krótkotrwałej oraz uszkodzenie tętnic. Stan nadal jest ciężki, Mama musi być pod stałym nadzorem przez całą dobę, ale żyje i to jest najważniejsze!!!

Obecnie szukamy placówek, w których można by przeprowadzić rehabilitację, niestety osoby z takimi zaburzeniami psychicznymi mają niewielkie szanse. Znaleźliśmy jeden wyspecjalizowany ośrodek, w którym mama byłaby pod stałą opieką neurologa i neuropsychologa oraz kardiologa i chirurga naczyniowego, jednak koszt pobytu jest bardzo wysoki. Chcielibyśmy dać mamie możliwość powrotu do zdrowia w najlepszej z dostępnych w kraju placówek. Wierzymy, że kompleksowa rehabilitacja pomoże w jakimś stopniu odwrócić to, co poczyniła choroba.

Jeśli jesteś w stanie pomóc, będę dozgonnie wdzięczny – Syn.

Aktualizacja:

Pieniądze o które walczymy przeznaczone są na rehabilitację Mamy, oraz na zatrudnienie pomocy do domu. Mama nie ma żadnych niedowładów, w związku z tym nie należy się jej rehabilitacja szpitalna z NFZ, musimy walczyc we wlasnym zakresie. Pobyt w konstancinie kosztuje 5tys, jednak to tylko dwa tygodnie, które trzeba powtarzac, gdyz Mama musi pracować i uczyć sie jakby od nowa. Dodatkowo, jedna polkula mozgu moze przejac procesy drugiej jednak wszystko jest to gdybanie. Potrzebujemy tez zatrudnic osobe, ktora pomoglaby w zwyklych pracach domowych. Sam nie jestem w stanie wszystkiego ogarnac.