Pomóżcie mi ocalić mojego tatę

15 czerwca 2024 roku wciąż odbija się echem w moich myślach. Tata miał udar!!!

W szpitalu usłyszałyśmy to co najgorsze, ostateczne:)

"Proszę się pożegnać, zostało tacie kilka godzin, zrobiliśmy wszystko co możliwe. Udar spowodował olbrzymi obrzęk mózgu, nie ma już ratunku, proszę się pożegnać!".

....ale Pani doktor, są jakiekolwiek szanse? Może 10%, może 5%?

Udar, udar, zawał mózgu - tętniło mi w głowie…

Nie wiedziałam, że to tak bezwzględny i bestialski morderca.

Dwie godziny po operacji mózgu, i wydaniu przez lekarzy tego strasznego wyroku, płacząc żegnaliśmy się wszyscy, cała rodzina.

…ale tata żył! Dobę, dwie, tydzień, nieprzytomny, pod respiratorem, karmiony rurką wiodącą bezpośrednio do żołądka. Ale żył!

A nam znowu mówiono:)

„Proszę sobie nie robić nadziei. Stan taty jest beznadziejny. Nie reaguje na leki, obrzęk mózgu się nie zmniejsza. Nawet jeżeli będzie żył, to nigdy się nie obudzi.” 

Mijały kolejne dni udręki, podczas których widziałyśmy, że coś się zmienia. Kiedy tata słyszał nasz głos, rosło mu tętno, delikatnie zaciskał nam dłoń. Spod zamkniętych powiek spływały łzy. Czy tak reaguje nieświadoma osoba?

W tym czasie z mamą robiłyśmy wszystko co możliwe, by tata się wybudził.

• puszczałyśmy filmiki z naszych wspólnych wyjazdów,
• filmiki od wnuków proszących, by dziadek się nie poddawał,
• mówiłyśmy,
• czytałyśmy,
• śpiewałyśmy do ucha ulubione piosenki,
• głaskałyśmy po policzku,
• łaskotałyśmy po stopach,
• masowałyśmy opuchnięte ręce…

Szeptałyśmy słowa otuchy, krzyczałyśmy błagając by do nas wrócił!

Lekarze w dalszym ciągu nie podzielali naszych nadziei. W oczach pielęgniarek widziałam olbrzymie współczucie, tylko one do nas mówiły:)

„jeżeli jest coś co uratuje tatę, to tylko wasza miłość” 

„jesteście tu codziennie, zawsze na koniec odwiedzin musimy was odganiać od łóżka. Wam musi się udać!”

Aż nadszedł TEN dzień. Dzień wymarzonego cudu, o który modliłyśmy się codziennie. Dzień w którym tata otworzył oczy i po raz pierwszy od miesiąca spojrzał na mnie i na mamę. Dzień w którym zrozumiałyśmy, że tata się nie podda, że będzie walczył. Dzień w którym zapadła decyzja, że z mamą nigdy nie stracimy nadziei i zrobimy wszystko, żeby tata do nas wrócił.

          Mijały kolejne dni, które były walką z polskim systemem. Walką o to by tata nie został umieszczony w ośrodku opiekuńczym, w którym nie ma ani lekarza, ani rehabilitanta, a jedynie czeka się w nim na śmierć. Walką, aby mógł wrócić do domu i trafić pod opiekę moją i mamy. Walką, by lekarze nie skreślali taty i spróbowali jeszcze raz odłączyć go od respiratora.

Czy wiecie, że będąc w stanie nieświadomości wasza rodzina nie ma do was żadnych praw? Czy wiecie, że w takiej sytuacji jesteście zdani na łaskę i niełaskę ludzi, których wasz los może kompletnie nie obchodzić?

        Tata nie mógł mówić. Ale my z mamą mogłyśmy krzyczeć! Po kilku dniach walki, tata karmiony dojelitowo i z respiratorem, wrócił do domu. Wtedy otwierał oczy na kilka minut w ciągu doby.

        Bardzo szybko musiałyśmy stać się wykwalifikowanym zespołem opiekuńczo- medycznym. W pośpiechu przeszłyśmy w szpitalu szkolenie, na którym dowiedziałyśmy się, że nie możemy dzwonić po pogotowie, bo i tak nikt do takiego pacjenta nie przyjedzie, że tata umrze nam w domu bo nie poradzimy sobie z odsysaniem z rurki tracheotomijnej, że nie wolno nam odstawiać taty od respiratora… i że nigdy to się w domu nie uda. Nigdy, nigdy, nigdy… 

NIGDY więcej to nie pozwolimy sobie wmówić, że tata nic więcej nie osiągnie!!!

Dziś tata oddycha samodzielnie. Wraz z neurologopedą ćwiczy przełykanie i poprawny oddech. Codziennie z rehabilitantem ćwiczy na stole do pionizacji. Komunikuje się z nami oddechami i gestami, rusza nogami i jedną ręką. W wolnym czasie ogląda ulubione filmy dokumentalne i fotoksiążki z naszych wspólnych wyjazdów, które kiedyś tworzył. Dzielnie walczy dalej, choć są dni gdy nie chce nam patrzeć w oczy, a po policzkach spływają mu łzy.

- Panie doktorze, co Pan o tym wszystkim myśli? Był Pan przy tacie od pierwszego dnia, kiedy dostał udaru. Jak Pan dziś ocenia stan taty? - spytałam.

„Ten facet nie podda się tak łatwo. Sporo przeszedł. Udar, obrzęk, odbarczenie mózgu, zapalenie płuc i potężną sepsę. On bardzo dzielnie walczy, widać, że jest silny… i MŁODY! On ma szansę z tego wyjść. Nie poddawajcie się! Musicie jechać do ośrodka rehabilitacyjnego. On jeszcze stanie na nogi. Teraz jest na to gotowy.”

Niestety na tym etapie nie możemy liczyć na żadne dofinansowanie ze strony systemu, chociaż tata całe życie płacił składki zdrowotne. Przyczyna jest prosta:) nie mamy prawa występowania w jego imieniu bo nie zostawił nam notarialnego upoważnienia dającego takie prawo ... nie przewidział tej sytuacji. Mijają kolejne miesiące, a sprawa w sądzie o ubezwłasnowolnienie nie jest rozpatrywana!!! Ostatnio usłyszałyśmy od współczującego urzędnika "Nie czujcie się wyjątkowo, w takiej sytuacji są setki pacjentów w naszym kraju".

POMÓŻCIE MI OCALIĆ TATĘ. Pomóżcie mu stoczyć i wygrać tę walkę o nowe życie!

Koszt czterotygodniowego turnusu w prywatnym ośrodku rehabilitacyjnym to 36 tysięcy złotych. To dla nas olbrzymia kwota, jednak nie tracimy nadziei.

NIE PODDAMY SIĘ!    PROSZĘ, niech z Twoją pomocą zdarzy się kolejny cud!