Leczenie w prywatnej klinice

Jestem mamą 15-letniej córki, która od 2 lat walczy z chorobą "zaburzenia stresowego pourazowego oraz nieprawidłowego rozwoju osobowości". Dwa lata temu wydarzyła się tragedia w jej życiu. Policja umożyła sprawę a moja córka nadal milczy i nie chce zeznawać. Ma problem z odżywianiem się, są miesiące kiedy nie chce jeść. Kiedy przebywa w domu musimy ją pilnować. Nie może nawet sama korzystać z toalety. Nauczanie w 8 klasie kończyła będąc w domu.

Szpital w którym przebywa pomógł na chwilę ale choroba powraca. Szpital w Poznaniu na ul. Szpitalnej, gdzie przebywa córka już nie daje rady i umywa ręce, chcą ją wysłać do szpitala psychiatrycznego w Gnieźnie, dla mojej córki to horror, a ja chcę dla niej jak najlepiej. Wcześniej nie było nawet rozmów z psychologiem.

Klaudia była dziewczynką uśmiechniętą kochającą sport, z którym wiązała swoją przyszłość. Po tej sytuacji wszystko się zmieniło, zamknęła się w sobie i nie jest już tą dziewczynką kochającą życie.

Dla mojej córki widzę tylko jedną pomoc w prywatnej klinice, mieści się ona koło Warszawy, są to ogromne koszty dla mojej rodziny, ponieważ jeszcze mam 6 dzieci. Bracia młodsi w wieku 12 i 8 lat bardzo tęsknią, gdy córka przebywała w szpitalu zrobiliśmy jej swój pokój, aby w chorobie mogła mieć spokój i ciszę. Leczyliśmy ją prywatnie u psychologa i psychiatry ale bez żadnych rezultatów. Drugi rok Klaudia święta i wigilię spędza w szpitalu. Ręce i nogi córki są podrapane i pocięte ze względu na chorobę.

Tak jak wspomniałam jedyna nadzieja jest w klinice, mieści się w Zalesiu Dolnym, ale pobyt miesięczny kosztuje 12000zł a córka musiałaby przebywać tam ok 3 miesięcy. W tym ośrodku miałaby w ciągu miesiąca 100 godzin terapii.

Chcę pomóc odzyskać jej wiarę w siebie, radość z życia i siły. Córka też chce walczyć i wrócić do domu.

Ma dla kogo żyć. Bardzo Ją kochamy. 

Córka przebywa w szpitalu już 30 dni i jest poprawa.