Wypędzamy choróbsko Krzysia

To jest prawdziwa opowieść o młodym życiu,usmiechu,dobroci,i chorobie...Choroba psuje całą tę opowieść....Bo byłaby ona piekna,i słychać byłoby w jej tle wiolonczelę.Jednak Chłopiec,który na wiolonczeli tak pięknie gra - nie ma już  siły,bo jest chory.Chłopiec ? On ma przecież 26 lat....Tak.Ale dla mnie,zawsze jest wiecznym,bardzo zdolnym i wrażliwym chłopcem,o dobrych oczach i przemiłym usmiechu.Dlatego w opowieści,będę Go nazywała Chłopcem z wiolonczelą...Bo ta wiolonczela grała nie raz,dla Innych chorych.Może nawet dla mniej chorych od Chłopca,ale On nigdy nie odmawiał udziału w koncertach,które służyły potrzebującym Ludziom.Skąd brał siły ? Nie wiem,bo przybiegał ze szpitala,prosto spod kroplówki,prosto z" chemii" ,i grał.A kiedy grał to się usmiechał,więc kto by pomyślał,że Chłopiec z wiolonczelą sam potrzebuje pomocy ???? Jednak przyszedł taki dzień,że choroba zaatakowała ponownie,ze zdwojoną siłą i organizm Chłopca,zaczął sie buntować,bo przecież zamiast wsłuchiwać się w nuty,musi ciagle walczyć,i walczyć.....Nikt nie chce ciągle walczyć,nikt nie ma na to wystarczajacej siły. Teraz ,uratować Go mogą kosztowne leki i terapie. A wiolonczela stoi,czeka....Ale dookoła są Ludzie.Ludzie ,którzy mają wielkie serca i sprawią,że Chłopiec znów siądzie do wiolonczeli............Wierzę w Nich.Bo wchodzę zawsze tam,gdzie słyszę muzykę,bo tam wielkie serca mają.Źli ludzie,wierzcie mi -muzyki nie słuchają <3