By zacząć żyć własnym życiem

Mam 41 lat. Straciłam ojca, gdy miałam 4 lata. Powiesił się, a ja go znalazłam. Wtedy zaadoptowała nas babcia. Było nas 3 siostry i jeden brat. Babcia przez wiele lat dbała o nas jak tylko mogła. W szkole uczyłam się świetnie i z biegiem lat miałam coraz większe ambicje, by zostać kimś... lekarzem, prawnikiem… Jednak sytuacja finansowa nie pozwoliła mi pójść na studia, musiałam jak najszybciej iść do pracy, by pomóc babci. Moja młodsza siostra została sama z dziećmi i jej tez musiałam pomóc. Ciocia miała raka i tam tez pomagałam. Pracowałam bardzo ciężko, ale to nie wystarczało. Zadłużyłam się w wysoko oprocentowanych bankach i wtedy było już coraz gorzej. Moja kochana babcia już nie żyje. Ciocia zmarła na raka kilka lat przed babcią. W wieku …lat zostałam brutalnie zgwałcona przez mojego pracodawcę. Przez prawie 1,5 roku nie mogłam sobie ze sobą poradzić, nie pracowałam. Gdy zakończyła się sprawa sądowa odetchnęłam z ulgą. Byłam z siebie dumna, że przez to przeszłam i znowu czułam się bezpiecznie. Pomogła mi w tym grupa cudownych lekarzy. Ale długi narastały i dziś nie mogę sobie już z tym poradzić. Pracowałam całe dnie i noce, spałam nieraz tylko godzinę lub dwie, by tylko spłacić długi. Ale przez prawie 12 lat pracuję już tylko na odsetki. Są tak wysokie, że nie jestem w stanie spłacać samej pożyczki. Chciałam dwa razy odebrać sobie życie, ale tego nie zrobiłam. Nie miałam odwagi. Nie chcę się jeszcze poddawać. Chcę jeszcze być szczęśliwa, marzę, że kiedyś spłacę długi i zacznę układać sobie życie… Pomagając przez te wszystkie lata innym wiem, że są dobrzy ludzie na tym świecie. Proszę was o pomoc.