Kotek Piotruś

Poznajcie Piotrusia - naszego kochanego kotka, który walczy dzielnie o życie...

Piotruś zamieszkał z nami w lipcu 2021, miał 3,5 miesiąca. Ta urocza, puchata kuleczka, wyczekana przez wszystkich w domu (mnie, męża, syna, córkę a nawet Rysia, naszego burego kotka), od pierwszych dni skradła nasze serca. Zabawy, przytulanki i inne wariactwa wydawały się być wpisane w nasze życie już na zawsze.

Niestety, życie płata figle, czasem średnio miłe... Mniej więcej po miesiącu pobytu u nas Piotrusia, jego lewe oczko zaczęło łzawić i robić się większe niż drugie. Szybko skonsultowaliśmy to z weterynarzem. Początkowo podejrzenia padły na stres, spadek odporności czy inną florę bakteryjną drugiego kotka. Jednak przepisywane podczas kilku wizyt leki nie działały. Wreszcie lekarz rozłożył ręce i zasugerował wizytę u okulisty. 

Zaczęliśmy mieć straszne podejrzenia, które niestety potwierdziło niezależnie dwóch okulistów: jaskra... Badania (gonioskopia) wykazały, że kąt przesączania w oczku jest zamknięty i jedynym ratunkiem jest usunięcie oka. Piotruś otrzymał krople, które pomagają mu zmniejszyć ciśnienie w oczku, aż do czasu operacji, którą mieliśmy zrobić, gdy skończy 1 rok, czyli tej wiosny.

Wiedzieliśmy, że uszkodzenia w oczku postępują (taka natura choroby), że kotek na nie nie widzi a to może mieć wpływ na sposób poruszania się. Piotruś był jednak aktywny, bawił się, biegał. Nie był w stanie skoczyć tak wysoko jak Rysio, ale dawał sobie radę i innymi metodami potrafił dostać się na stół i sprawdzić, co mamy na obiad.

Z czasem zauważyliśmy, że Piotruś chodzi mniej stabilnie. Uciekały mu też niekiedy tylne nóżki. Jednak jeszcze w okresie świąt buszował pod choinką.

Pod koniec stycznia tego roku nasz kiciuś osłabł i zaczął mieć trudności w chodzeniu. 31.01 poszliśmy do lecznicy. Od tego dnia jesteśmy u weterynarzy różnych specjalności i w różnych placówkach prawie codziennie... 

Piotruś miał zrobionych "milion" badań. Trafił nawet na 4 dni do szpitala. Kolejne choroby były wykluczane (fiv, felv, toxo, zespół wrotno-oboczny), ale my nadal nie wiedzieliśmy co się dzieje a Piotruś słabł z dnia na dzień... Serca rozpadadały się nam na kawałeczki... Łzy płynęły same. Czuliśmy, że go tracimy bezpowrotnie...

Na szczęście znalazło się sporo wspaniałych osób, które pomogły nam w tym strasznym momencie ruszyć z kolejnymi badaniami, pomysłami, które wsparły nas w działaniu, gdy nam brakowało już sił.

11.02 Piotruś miał kolejne usg, a potem konsultację, gdzie padły pierwsze podejrzenia, co mu jest. 12.02 udało się zapisać do neurologa, który przypuszczenia potwierdził na 90%. Diagnoza straszna, choroba o odmianie neurologicznej, strach, wręcz przerażenie i konieczność podjęcia szybkiej decyzji, czy ruszamy z bolesnym i kosztownym leczeniem (84 dni zastrzyków a potem tyle samo obserwacji)... To był ten moment, gdy emocje dawały górę nad rozumem. Ale...

... zdecydowaliśmy się. Nie mogło być inaczej. Skoro są możliwości i szanse, trzeba działać! Pierwszy zastrzyk zrobiłam Piotrusiowi jeszcze tego samego dnia, dzięki pomocy zupełnie obcych ludzi... Od tego dnia minęło 12 dni. Dni trudnych, zabieganych, nocy nieprzespanych, karmienia strzykawką, potem z ręki, myciem, suszeniem, szczotkowaniem futerka po każdym jedzeniu i siusianiu (pod siebie...), masowaniem mięśni łapek... A do tego 2x dziennie kroplówki, masa leków, kolejne pobrania słabo płynącej krwi, wizyty... Walka na całego. Momentami zmęczenie ogromne.

 Ale opłaciło się :)

Po 2 dniach leczenia Piotruś zaczął podnosić się do pozycji mostkowej, po 4 - sam jeść, po 5 - trochę chodzić, po 10 - wskakiwać na łóżko, po 12 - zaczepiać nas i kota do zabawy!!!

Wiemy już teraz, że walka o Piotrusia ma ogromny sens. Nie wszyscy tak myśleli, ale my czujemy, że nie można było inaczej. Przed nami jeszcze długa droga. Ale nadzieja na wyzdrowienie i namacalne postępy naszego koteczka są zapłatą za wszelkie trudy. Nawet Rysio cieszy się, że odzyskuje towarzysza zabaw :)

Przed nami dalsze leczenie i niestety dalsze koszty...  Od początku problemów zdrowotnych Piotrusia radziliśmy sobie. Jednak powoli docieramy do ściany... Perspektywa kolejnych badań, które trzeba robić, by kontrolować sytuację, koszty leków, przejazdów, to ogromne sumy. Sam luty to ponad 3,5 tys za same wizyty i badania...

Niezręcznie nam prosić o wsparcie. Do tej pory to my staraliśmy się pomagać innym: i ludziom, i zwierzakom (dlatego nasz Rysio pochodzi z kociego azylu). Uczymy nasze dzieci, że warto się dzielić tym, co mamy. Tym razem my potrzebujemy... Piotruś ma szansę normalnie żyć, choć bez oczka (które trzeba usunąć jak tylko będzie silniejszy, ale jeszcze przed obserwacją, czyli pewnie już w kwietniu). Tu liczy się każdy dzień i każda złotówka. Jeśli nie mogą nas Państwo wesprzeć finansowo, przekażcie historię naszego kotka dalej. Będziemy zobowiązani za każde wsparcie.

W tym miejscu chcielibyśmy też podziękować tym, którzy do tej pory okazali nam pomoc, wsparcie, serce... Bez Was nie mielibyśmy sił do tej nierównej walki. Jesteście wyjątkowi. Piotruś Was pozdrawia ♡