Jestem Wiesio, walczę o życie

Cześć!

Jestem jednym z wielu burych kotków, które urodziły się w tym  roku. Nie mam domu ani rodziny, do tej pory nikt nie dbał o to, abym miał co jeść ani gdzie spać. W moim futerku gnieździły się pchły, a w brzuszku robaki.

Żyłbym pewnie jak wiele innych bezdomnych kotków, gdyby nie straszny wypadek, który na zawsze odmienił mój los i sprawił, że każda minuta jest walką o życie

Zostałem znaleziony w krzakach, zbyt słaby aby uciekać przed człowiekiem. Bardzo bałem się pań, które mnie znalazły, prychałem aby je odstraszyć, ale ból promieniujący w moim małym ciałku nie pozwolił mi bronić się przed złapaniem.

Zostałem zawieziony do gabinetu, gdzie Pani Doktor założyła mi wenflon i podała leki ratujące życie i przynoszące chwilową ulgę w cierpieniu.

Diagnoza była straszna. Złamanie kości udowej i pęknięcie przepony, sprawiające że każdy oddech wiąże się z nadkocim wysiłkiem. Aby przeżyć potrzebuję dwóch poważnych, kosztownych zabiegów i tygodni rehabilitacji.

Wiem, że nie jestem nikomu potrzebny. Takich jak ja są tysiące, zdrowych, nie wymagających nakładów finansowych. Ale Duża powiedziała mi, że będzie o mnie walczyć, że nie zostawi mnie samego i znajdzie najlepszy dom pod słońcem jak będę już zdrowy. W moim serduszku pierwszy raz zagościła nadzieja, i mimo bólu mruczałem ile sił w moich małych płuckach...

Czy taki kotek jak ja ma szansę na życie?
Jeśli możesz, proszę pomóż mi, abym zdążył poznać co to znaczy być kochanym