Pomóż mi odzyskać siebie

Nie chciałam zakładać tej zbiórki.

Ale czasem trzeba przełknąć dumę, odłożyć strach i powiedzieć głośno: potrzebuję pomocy.

Mam na imię Basia. Mam 42 lata, męża, dwóch synów, psa, który za mną chodzi krok w krok, i guz w głowie. Jeszcze niedawno byłam aktywna zawodowo, twórcza, pełna zapału. Kochałam ludzi i swoją pracę.  A potem moje ciało zaczęło się psuć — powoli, niepostrzeżenie, a potem coraz szybciej i gwałtowniej.

Dziś każdego dnia zmagam się z:

– drżeniami i tikami o nieokreślonym pochodzeniu,(rozpoznanie kliniczne R25.1)

– przewlekłymi, wyniszczającymi bólami głowy, które nie reagują na leczenie, (rozpoznanie kliniczne : G44, R51)

– zaburzeniami widzenia – mimo że okulistycznie „wszystko jest w porządku”, ja coraz częściej widzę rozmazany świat, (rozpoznanie kliniczne: H53)

– osłabieniem i utratą kontroli nad mięśniami – od stycznia 2024 prawa strona mojego ciała odmawia posłuszeństwa.

Byłam samodzielna i sprawna. Teraz mam trudność z prostymi czynnościami, poruszam się wolno, z bólem i lękiem. Moje ciało mnie zawiodło.

We wrześniu 2024 zdiagnozowano u mnie nowotwór ośrodkowego układu nerwowego. Guz umiejscowiony jest u podstawy prawego płata czołowego. Przysadka mózgowa została zdeformowana przez pogłębiony zbiornik nadsiodłowy. W móżdżku mam DVA o wymiarach 14 × 30 mm.

Rozpoznanie kliniczne: D32.9

Zbieram na leczenie prywatne, w tym zabieg metodą gamma knife, bo nie mogę czekać, aż guz znowu podwoi swoją objętość albo osiągnie rozmiary, które wykluczą leczenie nieinwazyjne.

Jeszcze mam szansę na terapię, która nie wymaga otwierania czaszki. Ale czas nie jest po mojej stronie.

Zabieg gamma knife to koszt około 30 000 zł. Do tego dochodzą dodatkowe badania, rezonanse, konsultacje neurochirurgiczne i radiologiczne, które trzeba przeprowadzić przed kwalifikacją do terapii. Wszystko to przekracza moje możliwości finansowe.

Nie mam już z czego odjąć. Każda złotówka w naszym domu ma już swoje miejsce – na rachunek, na lekarstwa, na jedzenie, na dzieci.

Mam dwóch synów, którym przede wszystkim muszę zapewnić bezpieczeństwo i poczucie stabilności – mimo że sama często jestem zbyt słaba, by podnieść kubek.

Marcin – mój mąż – robi wszystko, co może. Bierze nadgodziny, odkłada własne potrzeby, żebyśmy dali radę. Ale nie da się tego robić w nieskończoność. Nie da się leczyć nowotworu siłą dobrej woli.

Dodatkowo zmagam się z:

– insulinoopornością,

– przewlekłą anemią,

– a także poważnymi problemami psychicznymi: depresją, nerwicą lękową i zaburzeniami osobowości.

To wszystko sprawia, że jestem ciągle zmęczona, przytłoczona, rozdarta między leczeniem ciała i duszy.

Jestem pod opieką psychiatry. Przeszłam jedną terapię, jestem w trakcie kolejnej. Staram się, naprawdę się staram — ale coraz częściej czuję się rozsypana, krucha, pełna lęku. I bardzo, bardzo zmęczona.

Leczenie przeciwbólowe — niezbędne, żebym mogła w ogóle funkcjonować — to miesięcznie około 500 zł.

Tylko 9 tabletek jednego z leków kosztuje 100 zł, a przecież miesiąc ma 30 dni. Do tego dochodzą zastrzyki przeciwbólowe (2 sztuki to 120 zł), leki psychiatryczne, kardiologiczne, diabetologiczne, rehabilitacja, prywatne wizyty, badania, dojazdy – i nieustanny stres, czy w tym miesiącu wystarczy.

Wiem, że nie jestem w tym sama – mam dzieci, mam Marcina, mam tych, których kocham. Dla nich muszę być.

Lekarze orzecznicy ZUS orzekli, że w obecnym stanie jestem niezdolna do pracy – po zakończeniu rocznego zasiłku rehabilitacyjnego moje dotychczasowe zatrudnienie zostanie rozwiązane z przyczyn zdrowotnych.

Czekam teraz na decyzję w sprawie renty.

Bardzo nie chcę być „na garnuszku państwa”. Całe życie pracowałam. Teraz muszę prosić. I to boli chyba najbardziej.

Nie chcę, żeby ta zbiórka była „handlem cierpieniem”.

Dlatego w zamian za każde wsparcie oferuję moje akwarele – coś, co mnie jeszcze trzyma.

To moja terapia. Ciche światło, które jeszcze we mnie jest.

Dla wspierających przygotowałam wydruki moich prac w jakości fine art. Przy większym wsparciu mogę przekazać oryginał. 

Jeśli chcielibyście otrzymać moją akwarelę – historię, ilustrację, opowieść zaklętą w kolorze i plamach – napiszcie do mnie. Chcę Wam ją wysłać jako wyraz mojej wdzięczności.

Jeśli możesz – pomóż.

Udostępnij.

Zatrzymaj się przy mnie chwilę.

Z wdzięcznością,

Basia