Na leki, na lekarzy, na życie

Mam na imię  Magdalena, chociaż nie jest to imię, które widnieje w moim dowodzie osobistym i pewnie jeszcze długo tak się nie stanie. Jestem osobą transpłciową, z dość trudną sytuacją finansową. Zdaję sobie sprawę, że nie jestem najbardziej potrzebującą osobą na świecie. Ale w obecnym położeniu będzie mi trudno przetrwać bez pomocy. Jak to się stało, że jej potrzebuję?

Wstyd przyznać, ale wpadłam w spiralę zadłużenia. Chociaż zdaję sobie sprawę, że moje decyzje nie należały do najmądrzejszych, zdesperowany człowiek chwyta się desperackich środków. Zaczęło się od tego, że zadzwoniła do mnie pracownica banku proponując limit odnawialny – usługę polegającą na dostępie do środków, które nie należą do mnie, ale w aplikacji i na stronie banku widnieją tak jakby znajdowały się na koncie. Przecież nie musze z nich korzystać - pomyślałam - ale przydadzą się na czarną godzinę. Ta godzina wybiła bardzo szybko wraz z pandemią i redukcją mojego etatu do 3/4.  W tym czasie też rozpoczęłam tranzycie. Zdawałam sobie sprawę, ze jest to kosztowny proces, ale nie mogłam dłużej zwlekać, bo dysforia płciowa nasilała się tak bardzo, że zaczęły pojawiać się myśli samobójcze. W końcu musiałam iść na psychiatryczne zwolnienie lekarskie. Po powrocie okazało się, ze już nie ma dla mnie miejsca w firmie, w której pracowałam. Nic strasznego się nie stało, dostałam sporą odprawę. Jednak miałam duże opory, żeby szukać pracy jako Magdalena, a jednocześnie nie wyobrażałam sobie funkcjonowania pod starymi danymi. Odprawa powoli topniała.

Wtedy weszłam w związek, wkrótce potem znalazłam pracę. Złożyłam też pozew o ustalenia płci. Wszystko się zdawało układać, jednak nie trwało to długo. W odpowiedzi na pozew rodzice zwrócili się do prawników związanych ze Stowarzyszeniem Kultury Prawne Ordo Iuris. Kiedy się o tym dowiedziałam coś we mnie pękło. Problemy próbowałam utopić w alkoholu, z którym już wcześniej miałam problemy. Nie wpłynęło to dobrze ani na moje finanse, ani na jakość mojej pracy ani na związek, który niebawem się rozpadł. Zostałam sama, musiałam szukać mieszkania i układać sobie życie na nowo. Jakby tego było mało u mojego kotka zdiagnozowano FIP – chorobę, która jest śmiertelna, jeśli nie podaje się trudno dostępnych i kosztownych leków. Nie wahałam się jednak i rozpoczęłam leczenie kochanego stworzonka, który w tamtym czasie był dla mnie dosłownie wszystkim.

Już jedną zbiórkę na leczenie małej założyłam ponad miesiąc temu. Mocno nie doszacowałam jednak kosztów leczenia, które rosną wraz z wagą kotka. Nie wliczyłam też badań i wizyt u weterynarza, które również są bardzo kosztowne. Wiele osób wtedy mi pomogło i aż głupio mi prosić o pomoc ponownie. Zdecydowałam się na to tylko dlatego, ze nie mam innego wyjścia. Niestety nie mam co liczyć na wsparcie rodziców. Nie mam też żadnych oszczędności. Wręcz przeciwnie – duża część mojej wypłaty idzie na spłacanie zadłużenia w banku. Ponownie tez musiałam iść na zwolnienie lekarskie, nie dostaję więc pełnej pensji ani bonusu, który przysługiwał mi za pracę w godzinach wieczornych. Po odjęciu rat i czynszu, na przeżycie nie zostaje mi wiele.

Od jakiegoś czasu już nie piję i mam nadzieję, że tak zostanie. Leczenie Hildy również przebiega pomyślnie. Jesteśmy na dobrej drodze, żeby wreszcie wszystko sobie poukładać. Może to już ostatni zakręt. Jednak żeby go pokonać będę potrzebowała pomocy po raz drugi i mam nadzieję, ze już ostatni. Będę niezmiernie wdzięczna za wszelkie nawet najmniejsze wpłaty. Kiedy już wyjdę na prostą odwdzięczę się pomagając innym, tak jak już wcześniej to robiłam w lepszych czasach. Dziękuję!