Wstać z wózka - moje marzenie

MARZĘ BY ZNÓW CHODZIĆ ....

Witajcie!

Nazywam się Mariusz Bogdan. Dwa lata temu o moim życiu zdecydował zupełny przypadek, który w skutkach jest dla mnie dramatyczny. Ten apel do Państwa piszę jedną ręką z ogromnym bólem w kończynach. To nie jest łatwe, kiedy nawet "wystukanie na klawiaturze jednego zdania trwa kilkanaście minut. Jeszcze parę lat temu byłem sprawnym młodym mężczyzną, dziś, czuję się jak nieprzydatny , połamany mebel. 

Rok 2018 . Wracałem z pracy, byłem dosłownie krok od swojego mieszkania. Przypadkowo spadłem ze schodów uderzając głową o najniższy stopień. Z tego wydarzenia , pamiętam tylko rozpaczliwy krzyk mojej matki oraz czarną plamę przed oczami .

Trafiłem do szpitala na Oddział Intensywnej Terapii. Lekarze poinformowali moich rodziców, że mam ogromnego krwiaka w głowie i uszkodzone nerwy. Tomografia wykazała niebezpieczny obrzęk mózgu oraz zaciśniętą komorę boczną. Moim rodzicom , którzy sami są schorowani, zawalił się świat, a moim domem stał się szpital.

Po kilku miesiącach leżenia w śpiączce, obudziłem się. Czarnej plamy przed oczami już nie było , widziałem za to w pełni niesprawne ciało zniszczonego fizycznie człowieka . " To koniec, mnie już nie ma , już nigdy nie stanę na nogi, nie ułożę sobie życia, nikt mnie inwalidy nie zechce! "

Moją motywacją stali się jednak moi schorowani, starzy rodzice , którzy od dwóch lat, każdego dnia się mną opiekują. Sam nie zrobię nic. Nie wstanę, nie ubiorę się, nie pójdę do toalety, a już na pewno , nie na zwykły spacer, który dzisiaj jest dla mnie świętem.

Przez wiele miesięcy starałem się być dzielny, pomimo ogromnej depresji. Dzięki rehabilitacji, udało mi się nieco usprawnić prawą stronę, z lewą jest zdecydowanie gorzej, nie jestem w stanie sam zwalczyć ostrego przykurczu po lewej stronie. Lekarze twierdzą, że rehabilitacja już tu nic nie pomoże, nie wszyscy chcą również operować, mówią "Po co? To już nic nie da."

Dopiero po wielu miesiącach szukania,znalazłem kogoś kto chce mi pomóc. W prywatnej klinice w Białymstoku, usłyszałem, że jest szansa abym stanął na nogi. Przede wszystkim należy wykonać aż dwie operacje, a potem czekałaby mnie długa rehabilitacja. Ta wiadomość była dla mnie jak światełko w długim ciemnym tunelu. Wreszcie ktoś dał mi i moim rodzicom nadzieję, że będę mógł zacząć nowe życie !

Przeszkodą są oczywiście pieniądze , koszt tej operacji przekracza zdecydowanie moje możliwości. Ja nie pracuję a moi rodzice utrzymują nas z renty. Tata, który sam się zmaga z wieloma chorobami , dodatkowo czasami gdzieś dorobi, ale to i tak za mało , by opłacić operację. 

Dlatego zwracam się do Wszystkich ludzi dobrej woli o pomoc. Pozwólcie mi wstać z wózka inwalidzkiego. Nie chcę być już ciężarem dla moich rodziców, chcę móc się nimi opiekować na starość , odwdzięczyć się za ich dobre serca, trud i poświęcenie, jakie teraz mi dają 

Mariusz