Marzenie o mieszkaniu...

Pytacie o marzenia...?

Mam jedno,ale dla mnie kompletnie nieosiągalne.Własny kąt,którego nie posiadam.Nie wiem też czy kiedykolwiek będę posiadała.

Mam 43 lata.Od czasu rozwodu mieszkam z 16-letnim synem i mamą na odludziu,pod lasem,z dala od cywilizacji,w starym,poniemieckim domu.Owszem,próbuję jakoś żyć,ale życie przecieka mi między palcami.Najgorsza jest bezsilność.Nie jestem w stanie zakupić mieszkania,ponieważ absolutnie mnie na to nie stać.Nie posiadam zdolności kredytowej,a tym bardziej wkładu własnego,by go uzyskać.Nie spełniam wymogów gminy,która przydziela lokale socjalne (pomijam,że czekanie na taki lokal trwa koło 10 lat).Nie starcza nam na bieżące życie,a co dopiero na mieszkanie.Żyjemy bardzo skromnie,a tato syna nie utrzymuje z nami kontaktu.

Wiadomo,że czuję się z tym wszystkim beznadziejnie.Chyba przegrałam swoje życie... Bez celu,bez perspektyw,bez wyjścia.Do tego mój syn właśnie dorasta i nie jestem w stanie zapewnić Mu lepszego jutra,a przecież już uczy się w technikum.

Syn nie należy ponad to do osób zdrowych,gdyż posiada wady wrodzone twarzoczaszki (mamy 2-etapową operację).To dodatkowy element,który spędza mi sen z powiek.Muszę non stop brać czynny udział w procesie Jego leczenia.

...Wystarczyłoby nam malutkie mieszkanko (takie koło 30-tu metrów kw.),żeby zacząć żyć inaczej,po swojemu,własnym życiem.W miasteczku niedaleko to jakieś 130.000 zł.Chciałabym zacząć oddychać pełną piersią.Duszę się w tym miejscu i wiem,że w przypadku syna jest podobnie.Relacje rodzinne również pozostawiają wiele do życzenia.Niestety,nie jesteśmy u siebie.Dom należy do mamy i Jej musimy się podporządkować.

Mówią,że "marzenia się spełniają".Zatem sprawcie,żebym mogła się przekonać,że coś w tym jest.Pomóżcie mi zrealizować marzenie moje i syna.