Pomóż mi się uwolnić.

Pomóż mi się uwolnić od ojca alkoholika..

Nie lubię mówić o swoim beznadziejnym życiu, ale potrzebuję Twojej pomocy.

Mam już 27 lat, a wciąż żyję samotnie. Nie ma przy moim boku żadnej osoby, która byłaby w stanie mi pomóc. Jestem jedynaczką, a rodzina się od nas odwróciła. Zresztą nic dziwnego..

..no więc ta krótka historia zaczyna się tak.

Druga klasa podstawówki, ona odeszła. Moja najlepsza przyjaciółka, jedyna kobieta w domu poza mną. Mój anioł stróż, moja mama. Zostałam z nim, ojcem od którego nigdy nie usłyszałam słów "Kocham Cię córeczko", który nigdy nie przytulał i nie chwalił. Który był pewien, że 8-letnia dziewczynka sama się wychowa..i tak się stało. Musiałam być silna i samodzielna. Szkoda tylko, że on we mnie nie wierzył. Nie sądził, że dam sobie radę. Kiedy fryzjerka ścinała mi moje piękne, gęste i długie do pasa włosy to chciało mi się płakać. Przecież potrafiłabym się sama uczesać! Ale nie..on w to nie wierzył. Nie chciał mieć ze mną problemów. Czas leciał, a ja dorastałam bawiąc się w brudnym garażu, czy w zezłomowanych samochodach. Miałam koleżanki, ale lepiej się dogadywałam z chłopcami. Nie umiałam rozmawiać o babskich sprawach. Wolałam pojeździć z kolegami na motorze, czy wspinać się na drzewa. Gdzie dla mnie makijaż i kosmetyki. Nie znałam tego. Nie było Jej, nie mogła mi pokazać, nie zdążyła nauczyć rozmawiać o trudnych sprawach. To chyba było najgorsze. To, że przez te wszystkie lata tęskniłam..tęskniłam za kimś do kogo mogłabym się przytulić i o wszystkim pogadać. Niestety nie było mi to dane. Lecz dane mi było codziennie patrzeć na "ukochanego tatusia" śmierdzącego wódą i piwem. Dane mi było prać, gotować i sprzątać..dane mi było z nim żyć. Myślałam, że kiedy będę dorosła to poznam wymarzonego mężczyznę i ucieknę z domu, w którym wylałam tyle łez. Niestety..związki się rozpadły. Wiem-to moja wina, bo nie potrafię wyrażać swoich uczuć, nie umiem wspierać i pielęgnować..nie doświadczyłam tego nigdy i ta blokada została we mnie do dziś. Jednak pewnego dnia siedząc w samotności, na podłodze, w ciemnym obskurnym pokoju postanowiłam, że nie zmarnuje sobie życia tak jak On. Znalazłam pracę, płacą najniższą krajową, ale zawsze to coś. Zdecydowałam, że będę lepsza niż mój ojciec, że zrobię coś dla siebie. Poszłam na studia..i wtedy się zaczęło. Odliczanie od 10tego do 10tego. Liczenie każdego grosza, odmawianie sobie jedzenia, ciągłe noszenie tych samych ubrań. Ale to nie jest najgorsze, najgorsze jest to, że mając 27 lat wciąż mieszkam pod jednym dachem z ojcem alkoholikiem, który każdego dnia doprowadza mnie do łez..zdarza się że i do szału. Stałam się przez niego bardzo nerwowa, gdy go widzę nie potrafię zapanować nad emocjami. Boję się, że pewnego dnia nie wytrzymam i zrobię coś bardzo głupiego. Tak więc, aby nie oszaleć do reszty podjęłam kolejną decyzję - wyprowadzę się. Jasne jak słońce! Zapytasz-czemu prędzej na to nie wpadłaś? ..bo nie było mnie stać. Połowa wypłaty szła na opłacenie szkoły, reszta na przeżycie, prąd, wodę itp. Udało mi się zakończyć naukę z dobrym wynikiem i jestem z siebie duma. 

Czas na normalne życie. Chcę wynająć mini mieszkanko (dzięki znajomemu z pracy udało się znaleźć bardzo tanią kawalerkę), pragnę skromnie ją urządzić i móc w końcu zacząć funkcjonować jak normalna zdrowa osoba. Niestety okazuje się, że aby wynająć mój azyl spokoju potrzebuję dodatkowy tysiąc zł na kaucję. Te pieniądze potrzebne są na JUŻ..a ja nie mam nic odłożone. Później z miesiąca na miesiąc jakoś to będzie..może uda się wywalczyć podwyżkę, ale tych pieniędzy potrzebuję teraz. Nie wytrzymam dłużej pod jednym dachem z człowiekiem, który jest dla mnie obcy. Pozwól mi postawić kolejny krok w moim życiu. Pomóż mi się uwolnić...będę dozgonnie wdzięczna. Dziękuję.