Pomogę wrócić do sprawności

W pewien piękny słoneczny sierpniowy dzień 2009 roku był dla mnie końcem, tak końcem niezależnego życia pełną piersią, końcem kariery, końcem szansy na ułożenie życia, końcem marzeń, studiowanie medycyny.

Zaledwie w wieku 26 lat na urlopie w Zakopanem po wspinaczce na Giewont, przeżyłam , niestety, udar prawej półkuli mózgu i skończyło się, choć żyję, a raczej "egzystuję", niosąc mój krzyż i walczę o kolejny dzień, by móc podnieść się z łóżka i zrobić aż krok. Dla Ciebie to takie banalne, a jakże to trudne, kosztowne i czy osiągalne...? już nie mam marzeń, pragnę tylko, by wstać i dać krok bez bólu i potem jeszcze jeden, by nie upaść, móc podarować Ci szczery uśmiech. Lewa ręka jest niewładna, noga lewa też żyje swoim życiem, jak zbuntowany nastolatek. Spastyka przykurcza mi kończyny w bolesny sposób i je wykręca.Boli dzień i noc, ciągnie dzień i noc. Wymagam stałej-codziennej kosztownej rehabilitacji. Dlatego każda złotówka się liczy i ze wstydem i pokorą proszę Cię o nią. Pozwoli mi to poddać się nowoczesnej,pionierskiej w Polsce nierefundowanej przez NFZ operacji przeszczepu komórek macierzystych do mózgu oraz rehabilitacji po niej. Mam szansę dzięki temu powrócić do sprawności, założyć rodzinę, potrzymać na rękach dziecko, pracować w zawodzie, nie poniżej swoich kwalifikacji i za godne wynagrodzenie.

Nie jestem małym dzieckiem, lecz już dużym, mogłabym być Twoją córką, siostrą, partnerką, dobrą lojalną i uczciwą koleżanką, też potrzebuję pomocy i żebrzę, by inni mnie nie wyśmiewali, nie odrzucali, bym mogła godnie żyć.

Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo jestem Ci wdzięczna za każdy grosz, złotówkę, dobre słowo, uśmiech, bo ziarnko do ziarnka i zbierze się miarka. Niech dobroć Twa wróci do Ciebie zwielokrotniona.