Mowa jest skarbem-pomóżmy!

"Mowa dana jest nam po to, by wyrażać myśli" - powiedziała niegdyś Lucy Maud Montgomery. Jednak jak je wyrazić, gdy nagle mowę nam odebrało? 

Zwracam się do Państwa w imieniu mojej kuzynki, dla której komunikacja ze światem i ludźmi przybrała zupełnie inny wymiar... 

Luiza ma 38 lat. Jest matką dwójki dzieci. Bardzo wcześnie zaczęła pracować, by jej rodzinie niczego nie brakowało. Samodzielnie zmagała się z wychowywaniem dzieci, gdyż jej mąż pracował w większości za granicą. Pomimo takiego natłoku obowiązków udało się jej otworzyć własną działalność i pracować na własny rozrachunek. 

Lecz pewnego dnia los zawiódł i nie szczędził dziewczynie kolejnych trosk. Gdy dzień pracy zbliżał się ku końcowi, Luiza jak co dzień chciała zamknąć swój sklep. Nie zdołała już tego zrobić. Niczego się nie spodziewając upadła na ziemię tracąc przytomność.  Szczęśliwym zbiegiem okoliczności chwilę wcześniej zadzwoniła do męża, by odebrał ją z pracy, bo bardzo bolała ją głowa. Gdy mąż dotarł ma miejsce, Luiza leżała nadal nieprzytomna. 

Kuzynka trafiła do szpitala w Poznaniu, gdzie rozpoznano u niej krwotok podpajęczynówkowy i mózgowy do lewego płata skroniowego oraz tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej. Krwawienie śródmózgowe w lewej półkuli mózgu i obrzęk odcisnęły piętno na codziennym funkcjonowaniu Luizy. Niczym dziecko nie potrafiła mówić ani nic odczytać. Nie potrafiła nazwać przedmiotów i czynności. Zapominała nawet, jak zwracać się po imieniu do własnych dzieci. Lekarze stwierdzili afazję. A zawsze była taką gadułą... 

Ten jeden dzień, pełen niespodziewanych przez nikogo zdarzeń sprawił, że jej życie wywróciło się do góry nogami.  

Wsparcie rodziny i znajomych okazało się nieocenione w powrocie do codziennych obowiązków. Są one jednak bardzo ograniczone z powodu dysfunkcji po przebytym urazie. Terapia neurologopedyczna jest w tej chwili niezbędna i stanowi podstawę do odzyskania przez Luizę umiejętności mowy i czytania. Rodziny nie stać jednak na prywatne leczenie. Mimo pomocy najbliższej rodziny, bez wsparcia finansowego, kontynuowanie terapii nie jest możliwe. Ciężko im wiązać koniec z końcem, gdyż funduszy brakuje nawet na życie. 

Luiza nigdy o nic nie prosiła. Nawet ja dowiedziałam się o ich trudnej sytuacji finansowej zupełnie przypadkiem. Dlatego, za zgodą Luizy i jej rodziny, proszę Państwa o pomoc i wsparcie choćby symboliczną złotówką, by marzenia Luizy o powrocie do pełni sił stały się realne. 

Mam nadzieję, że dzięki Państwa pomocy Luiza będzie mogła już niedługo sama podziękować Państwu za wszelkie dobro i pomoc.