Rehabilitacja - Udar

Masz około czterdziestki, żonę, trójkę dzieci – dwoje właściwie dorosłych, trzecie w najsłodszym dziecięcym wieku. Swoją wypieszczoną córeczkę. Ciekawe perspektywy zawodowe, ciekawe życie z apetytem na dużo więcej. No i odpowiedzialność – szanujesz zdrowie, bo masz dla kogo żyć, być potrzebny.

I któregoś dnia pęka ci coś w mózgu.
Bez zapowiedzi, bez widocznej przyczyny.
Udar mózgu...

Żyjesz.

Po miesiącu możesz nawet się porozumieć, mrugając okiem.
Ale wszystko jest inne. Teraz to ty potrzebujesz opieki i pomocy.

Plany trzeba korygować – teraz ważne jest tylko, żeby móc jeszcze kiedyś wziąć swoją córeczkę na ręce…

To już trzy lata zmienionej perspektywy. Uczenia się wszystkiego na nowo, z bardzo wolno przychodzącymi efektami. Terapia, rehabilitacja, kolejna operacja. Brak pracy, depresja, wyobcowanie, rozwód...  

I wewnętrzny przymus – nie możesz się poddawać!
Gdy jeszcze byłem w śpiączce, lekarz powiedział moim bliskim:
"on się nie wybudzi, albo będzie warzywem".
Jeśli mówię mi, że nigdy tego nie osiągnę, to ja mówię: 
"no to przekonamy się". 

Jedna noga już chodzi, druga się stara. Ręka też, jedna…
Dzięki wspaniałym nauczycielom zacząłem od nowa mówić… trochę już pisać. Przypominać sobie wyrazy, znaczenia. 

To przynosi nadzieję na przyszłość. Jednak każda pomoc jest dla mnie bardzo ważna.

Również finansowa, bo nagle okazało się, że koszty, których kiedyś nie rozważałem albo nie zauważałem stanowią próg, który ciężko przejść. Rehabilitacja, dojazdy… nawet zwykły abonament telefoniczny.
A rehabilitacja kosztuje najwięcej - nawet 5000 zł. miesięcznie.
Dlatego bardzo liczę na Twoją pomoc!  
Każde udostępnienie też ma sens.

Każda złotówka to moja szansa na powrót.
#NeverGiveUp