Pragnę naprawić swój nos

Nie sądziłam, że moje dziecięce i nastoletnie kompleksy będą mi towarzyszyć, aż do chwili obecnej i jednocześnie rujnować mój związek i życie.   Mam 35 lat. Mój nos został złamany dwukrotnie, Wujek drzwiami i koleżanka podczas gry w piłkę. Do tego nosiłam ciężkie okulary, które wpłynęły na mój ostateczny wygląd nosa. Gdy byłam nastolatką naśmiewano się z mojego nosa, nawet rodzina mi dokuczała. Mówili na mnie Alf, co mnie nigdy nie bawiło. Z tego powodu nabawiłam się poważnych  kompleksów. Doszło do tego, że nie mogę patrzeć w lustro. Nie robie sobie  zdjęć i unikam patrzenia na siebie. Wraz z moimi nosowym kompleksami rozwijało się we mnie poczucie braku własnej wartości i depresja. Gdy mam świadomość, że ktoś zobaczy mój nos to mam ochotę się schować. Najchętniej wcale nie utrzymywałbym kontaktów z ludźmi. Gdy ktoś na mnie patrzy mam przekonanie, że myśli o wyglądzie mojego nosa.
Aktualnie chodzę na terapię, pracuje z psychologiem nad akceptacją siebie, jednakże wiem, że operacja to najszybszy i najlepszy sposób na to by wygląd mojego nosa przestał rządzić moim życiem. Zdaje sobie sprawę, że dla co niektórych będzie to fanaberia, jednak wiem, że jest masa ludzi którzy zrozumieją mój ból i powód dla którego założyłam zbiórkę. Mam świadomość, że własnymi finansowymi siłami, na  operację najwcześniej będę mogła sobie pozwolić za 10 lat, chciałbym móc cieszyć się życiem już teraz.  Mam 35 lat i nigdy nawet na chwile nie przestałam myśleć o moim nosie. Z powodu braku poczucia własnej wartości stałam się zgryźliwym człowiekiem i doszło do tego, że moje relacje z ludźmi przestają istnieć. Związek się sypie, a ja chciałabym zaszyć się gdzieś w łóżku i wyjść dopiero po operacji. Myślałam, że z wiekiem się ogarnę i nos nie będzie taki istotny w moim życiu. Jednak pragnę tej  operacji tak samo jak 13 lat temu.  
wybrałam lekarza, robie rekonesans od paru lat, jestem świadoma swojej decyzji. 

Powiecie, że baba 35 lat i na operacje nawet jej nie stać. Już wyjaśniam….  Po maturze z jedną walizką wyprowadziłam się z patologicznego domu. Było bardzo ciężko, ale chciałam zdobyć wykształcenie. Dostałam się na studia dzienne i poszłam do dorywczej pracy. Całe studia utrzymywałam się z stypendium z pracy w weekendy. Zawsze chciałam pracować w zawodzie (ochrona środowiska) i przez wiele lat szukałam odpowiedniej pracy. Zawsze zarabiałam najniższe krajowe lub pare zł więcej. Udało dostać mi się do pracy w urzędzie związanym z ochroną środowiska i tak spełniam się zawodowo, ale niestety moje zarobki od wielu lat wystarczają jedynie na przeżycie. Zakup butów czy kosmetyku muszę planować miesiąc wcześniej, natomiast operacja jest dla mnie na ten moment nierealna.
 Każdej dobrej duszy wysyłam światło miłości i wdzięczności.