Powrót do normalności Alana

Zbiórka pieniędzy dla Alana na rehabilitację, na powrót do normalności!

Drodzy Przyjaciele,

dzisiaj, kiedy mija 14 dzień od wypadku, jakiego doświadczył mój chłopak Alan, pragnę podzielić się z Wami jego historią, bo już mam na to siłę fizyczną jak i psychiczną. W wieku 18 lat doznał poważnego wypadku drogowego – wpadł pod samochód. Wiem, że ktoś teraz na pewno pomyśli sobie, że pewnie klikał w komórkę lub coś w tym stylu, ale nie. To była chwila nieuwagi i nieszczęśliwy zbieg okoliczności, ale do rzeczy…

13 czerwca 2023r. czas dla nas się w pewnej chwili zatrzymał. W jednej sekundzie wszystkie nasze plany przestały istnieć, dla mnie nic nie było istotne, tylko to, aby Alan przeżył to spotkanie z samochodem.

Gdy dotarłam na SOR, Alan nadal był przytomny, bardzo krzyczał z bólu. Gdy, go zobaczyłam był już wprowadzony w śpiączkę farmakologiczną i nawet nie mogłam mu powiedzieć, że jestem i że kocham. Chwilę po tym usłyszeliśmy diagnozę lekarza – rozbita czaszka, trzy krwiaki w głowie, pogruchotany łuk brwiowy, wytrzeszcz oka – obrzęk się powiększa, trzeba pilnie przetransportować go do Wałbrzycha i operować – stan Alana jest krytyczny!!! Gdy dotarł do Wałbrzycha, czekał już na niego zespół operacyjny. Wykonali mu trepanację czaszki, ściągnęli krwiaki i powiedzieli trzeba czekać i wierzyć, że młody organizm sobie poradzi. I czekaliśmy… To były trzy najtrudniejsze doby w moim życiu, czas miałam wrażenie, że stał w miejscu. Tik, tak, tik, tak , tik, tak…

W piątek, na trzecią dobę po wypadku, zrobili Alanowi ponownie tomografię i pierwszy raz usłyszeliśmy od lekarza, że stan jest ciężki, ale stabilny, że obrzęk trochę się zmniejszył, że z okiem jest nadal bardzo źle, ale o oko będą się później martwić. I tak z dnia na dzień, z godziny na godzinę, czekaliśmy na dobre wiadomości…

W poniedziałek, na siódmą dobę od wypadku zadzwonił ojciec Alana i powiedział: Wybudzili Alana! Słyszy, widzi na prawe oko, mówi, rusza kończynami… Jest skołowany, ale przytomny!!! W pierwszej chwili mnie zamurowało, łzy samoistnie płynęły mi po policzkach, byłam szczęśliwa, że żyje i że wrócił do mnie…

Jest dwa tygodnie od wypadku, codziennie dowiadujemy się nowych informacji od lekarzy, a to że obrzęk ustępuje, a to że z okiem lepiej, czasami że jednak jest coś złamane, bo zaczyna bolec, ale cały czas idzie ku lepszemu… No ale niestety wiemy, że przed Alanem bardzo długa droga do pełnej sprawności.

Dlatego chcielibyśmy Was prosić o pomoc w zebraniu funduszy na dalsze leczenie po szpitalne i rehabilitację Alana. Alan, pełen energii i zapału, miał właśnie rozpocząć pracę, ale ten element dalszego życia chwilowo (na co najmniej rok do dwóch, bo tyle czasu potrzeba aby czaszka w pełni się zregenerowała)będzie musiał poczekać.

Alan zmagać się będzie po wyjściu ze szpitala z poważnymi problemami dla młodego człowieka, które nie będą łatwe - to że ludzie będą patrzeć na niego, na jego blizny, które bez kosztownej operacji nie znikną z jego buzi. Z tym, że jego oko może bez operacji nie odzyskać sprawności z przed wypadku.

Dlatego też zwracamy się do Was z pokorą i prosimy o wsparcie dla Alana. Każda złotówka, jaką możecie przekazać, jest nieoceniona i przyczyni się do poprawy jego sytuacji. Zebrane fundusze posłużą na pokrycie kosztów leczenia, zakup niezbędnego sprzętu rehabilitacyjnego oraz umożliwią Alanowi powrót do pełni zdrowia.

Jeśli chcielibyście pomóc Alanowi, to przekażcie dowolną kwotę. Jeżeli nie możecie to udostępnijcie tą wiadomość, aby dotarła do jak największej liczby osób, które mogą być zainteresowane wsparciem tej szlachetnej dla nas sprawy.

Nawet najmniejsza kwota wpłacana przez Was może zrobić ogromną różnicę w życiu Alana. Razem możemy wspomóc go w trudnych chwilach i pokazać, że nie jest sam.

Dziękuję Wam z całego serca za każde wsparcie, jakie możecie udzielić Alanowi – za dobre słowo, za wsparcie finansowe, za wsparcie duchowe, nawet za drobny uśmiech. Wasza dobroć i solidarność mają ogromne znaczenie dla nas.

Monika i Alan

DZIĘKUJEMY!!!