Kingu, dlaczego musiałeś odejść

Kiedy spotkałyśmy Kinga na swojej drodze podczas jednej z akcji łapania kotek na sterylizację, od mieszkańców podwrocławskiego osiedla, po którym tułał się ten kocurek usłyszałyśmy, że to „zły, śmierdzący i olbrzymi kocur”, że próbują się pozbyć „tej cholery” ze swojego osiedla, ale on nie chce odejść.

Bardzo bolały nas serca, kiedy dowiedziałyśmy się, że okoliczni odganiali go od jedzenia, rzucali w niego nawet kamieniami (!!!), aby odszedł i nieustannie obrzucali wyzwiskami… Niektórzy mieszkańcy zarzucali mu również to, że przez niego okoliczne stado kotów rozrasta się coraz bardziej. Nikt z tych ludzi nie pomyślał jednak o wysterylizowaniu kotek, bo „po co”, łatwiej było wyzywać i przeganiać głodnego, chudego kocura…

Jego winą było to, że był duży, brudny i głodny, a że był głodny, to walczył o jedzenie jak potrafił.

Będąc tam na miejscu, wypatrując tego „wcielonego zła” zobaczyłyśmy dużą „kupkę nieszczęścia” siedzącą pod krzakiem z przerażeniem w oczach. Nigdy nie zapomnimy tego widoku... Gdy podeszłyśmy do niego bliżej zaczął się kulić… Rzeczywiście był ogromnym kocurem, ale jeszcze większy był strach jaki w sobie miał… Te wielkie przerażone oczy błagały o litość... Usłyszałyśmy, że ma bardzo niepokojąco świszczący oddech i dostrzegłyśmy, że  z nosa i oczu wydobywała mu się ropa. Do tego pomimo dużych gabarytów był bardzo chudy i wycieńczony. Nie mogłyśmy go tam zostawić! Zabiło by go wycieńczenie z powodu głodu i choroby, albo tamte potwory w ludzkiej skórze... 

Zabrałyśmy ze sobą tego „groźnego kocura”. Co ciekawe w domu tymczasowym, do którego trafił po leczeniu i pobycie w klinice weterynaryjnej, okazał się niesamowitym pieszczochem, bez choćby cienia agresji, o którą posądzali go nieżyczliwi mu ludzie z osiedla, na którym koczował. Okazał się kotem, który od razu odnalazł się w domu, co potwierdziło, że kiedyś był kotem domowym, tyle że ktoś musiał go z tego domu wyrzucić… Od pierwszych dni w domu tymczasowym ugniatał kocyki, łasił się do opiekunów i mruczał dziękując za ocalone życie. W domu tymczasowym, w którym się znalazł opiekował się nawet małymi kociakami, które były tam na „tymczasie”.

Nazwałyśmy Kingiem tego bezimiennego wielkiego i tak znienawidzonego przez złych ludzi bez serca kocurka. Nie mogło być inaczej ;) Ten olbrzym miał w sobie tak nieopisaną delikatność, która po prostu rozczulała… Był naszym kocim królem. Bezgranicznie pokochał swoją opiekunkę Patrycję, która stała się słońcem w jego kocim życiu, słońcem, które rozświetliło dotychczasowy mrok samotności, głodu, zimna i odrzucenia.

Już na początku okazało się, że Kinguś był mocno schorowany, miał przewlekłą niewydolność nerek, zapalenie trzustki, zmiany na jelitach, zmiany zwyrodnieniowe stawów oraz ogromne problemy z odpornością. Kocurek przyjmował bardzo drogie leki takie jak Renavast, Proamyl, Fosprenyl, kroplówki i antybiotyki. Wymagał ścisłej i drogiej diety oraz kosztownej kuracji z kwasem hialuronowym na zwyrodnienia stawów, aby go nie bolało.

Był naszym misiaczkiem, słodkim, delikatnym kociakiem uwięzionym w masywnym ciele dorosłego kocura…

King miewał kryzysy, wtedy potrzebna była natychmiastowa interwencja lekarska, drogie leki, ale dotąd udawało nam się… Wygrywałyśmy z jego chorobą i zażegnywałyśmy te spadki formy. Zrobiłyśmy wraz z jego opiekunką – Patrycją, wszystko co się dało, aby wyciągnąć go z tych schorzeń, ulżyć bólowi, jednak przyszedł dzień, którego wszystkie obawiałyśmy się najbardziej, nastąpił najgorszy i największy z kryzysów… Nerki przestały pracować, mocznik był tak wysoki, że wychodził poza skalę…

Tego kryzysu nie przezwyciężyłyśmy… Kinguś odszedł… Otoczony naszą miłością, troską, musiał nas opuścić… Powędrował za Tęczowy Most...

Została nam pustka, ta cholernie bolesna, wielka pustka… Tak wiele o nim przypomina…

Już nie potrzebuje swoich ulubionych kocyków, miseczek… Nie potrzebuje już dotyku dłoni, który tak uwielbiał… Nie potrzebuje już nas…

Nasze serca przepełnia ból, a oczy wypełniają łzy, tylko to nam zostało po naszym miśku, naszym Kingu, wyjątkowym kociaku o wyglądzie „tygryska”.

Tak bardzo chciałyśmy mu wynagrodzić te lata, przez które tak strasznie cierpiał na tym przeklętym osiedlu, zupełnie sam, chory, obolały i przeganiany przez te ludzkie potwory… Nie było mu niestety dane zbyt długie życie w spokoju i cieple, był z nami niecałe 2 lata… Wiemy jednak, że ten czas był najlepszym, co go w życiu spotkało. Najlepszym co mogłyśmy mu dać.

Teraz dołączył do reszty naszych podopiecznych, którzy wyprzedzili go w drodze za Tęczowy Most… Jest tam Alinka, Irys, Emi, Sisi, maluchy które zabrała nam panleukopenia i pozostałe nasze ukochane kocie biedy, których nigdy nie zapomnimy…

Mimo, że pożegnałyśmy już wielu naszych podopiecznych, to rozstanie zawsze boli tak samo, paraliżuje bezsilność, pojawiają się pytania czy warto dalej, skoro kosztuje to tyle łez, bólu i goryczy… Ale tego jednego jesteśmy pewne, pomimo zdołowania i łez i bólu, które teraz czujemy, tak było warto… zawsze warto...

Stworzyłyśmy tę zbiórkę, aby prosić o pomoc, bo choć nie żałujemy absolutnie naszej decyzji o walce o zdrowie Kinga, to musimy przyznać, że była to bardzo kosztowna walka, która wpędziła nas w długi. Dlatego z całych serc bardzo prosimy jeśli tylko ktoś może, to prosimy o pomoc w spłacie długu, który mamy w lecznicy za drogie leczenie i ratowanie życia Kinga. Robimy co w naszej mocy, aby ratować takie kocie nieszczęścia jak King, czasami wbrew rozsądkowi nie potrafimy odmówić pomocy… Mimo braku środków nie potrafimy powiedzieć „nie”…

Liczymy na choćby najmniejsze wsparcie, przysłowiową złotówkę. Razem możemy podołać i spłacić to zadłużenie… To z kolei pozwoli nam na pomoc innym kocim biedom.

Z całych serc z góry dziękujemy za choćby najdrobniejsze wsparcie.

Dziewczyny z Grupy KOCI LOS - Monika, Monika i Edyta.

Kinguś w szpitalu w klinice weterynaryjnej:

Kinguś w domu tymczasowym:

Do zobaczenia Kinguś, kiedyś się spotkamy misiu...
"Zapłacz, kiedy odejdzie, jeśli Cię serce zaboli,
że to o wiele za wcześnie , choć może tak musiało być.
Zapłacz, bo dla płaczących niebo bywa łaskawsze,
Lecz niech uwierzą wierzący, że on nie odszedł na zawsze.
Zapłacz kiedy odejdzie, uroń łzę jedną i drugą,
Ale przestań nim słońce wzejdzie, bo on nie odszedł na dlugo...
Potem rozejrzyj się wkoło, ale nie w górę, patrz nisko i może wystarczy zawołać, on może być tu blisko...
A jeśli ktoś mi zarzuci, że świat  widzę w krzywym lusterku, to ja powtórzę:
on wróci. Choć może w innym futerku..."