Kocham. Nie gryzę.

OSIEM LAT NA ULICY...

 SABATA znali wszyscy. Niestety tylko z widzenia. Każdy mówił - aaa , to ten, on tak łazi, nie wiadomo czy nie gryzie, taki włóczykij. A co ma robić niczyj pies? Łazi, bo musi jeść i jedynym celem jego wycieczek jest przypadkowy obiad. Póki był młody, interesowały go jeszcze okoliczne suczki ale po jakimś czasie i on się ustatkował.  Z Saharą (obecnie w fundacji),  razem  "łazili", zdobywali pożywienie i spali pod gzymsem spalarni śmieci na obrzeżach Szydłowca, tuż przy torach kolejowych. I nikt nigdy nie wpadł na to, by im pomóc.Na nieszczęście miejsce koczowania obrali sobie na granicy gmin, więc Szydłowiec twierdził, że zabranie psów to sprawa Jastrzębia a Jastrząb, że Szydłowca....

Ponieważ Sahara była dzika a SABAT duży, nikt ich nie próbował pokochać, pogłaskać, pocieszyć w niedoli. Stały się elementem pejzażu, bo polski pejzaż pełen jest niczyich psów. Jadły chleb z deszczem a pomidory zostawiały ptakom..( zobaczcie w  aktualnościach panpanipies.pl).

Aż do dnia, kiedy Saharę zabrała nasza fundacja, bo sunia była w stanie ciężkim.. (zobacz też zbiórkę Sahary). Nie mogliśmy zostawić SABATA. Wszedł do klatki, bo wszyscy mnie przestrzegali, że jednak czasem gryzie. 

W hotelu okazało się, że SABAT... to pies niewiarygodnie wrażliwy i uczuciowy. Pies pragnący człowieka jak tlenu. Lękliwy , po przejściach , ale - traktowany z czułością - daje z siebie wszystko. Kocha mizianie po brzuchu, przytula się, daje łapę. Zmarnował osiem lat pozbawiony czegoś, czego pragnął najbardziej na świecie - miłości. 

Wbrew pozorom jest bardzo wyniszczony i zmęczony bezdomnością. Potrzebuje regeneracji, regularnego odżywiania i dużo snu. Szanse na adopcję ma średnie, ale cuda się zdarzają,  on sam jest cudem. Prosimy, wesprzyjcie Sabata i jego pobyt w hotelu, zabiegi i szczepienia. To kolejny weteran bezdomności zabrany przez naszą fundację , potrzebna pomoc w utrzymaniu, potrzebny sponsor, potrzebny dom...