Zbieram na cipkę, opki i życie

Hej, mam na imię Teodora, moje zaimki to ona/jej i jestem kobietą. Jestem również perkusistką, interesuję się sztuką, filozofią, antropologią i szeroko pojętą kulturą. Przez fakt, że jestem transpłciowa i z tego tytułu jestem ofiarą ogromnej dyskryminacji. Mimo to walczę o siebie, udało mi się zdobyć akceptującą pracę i staram się działać w przestrzeni internetowej, by pomagać innym osobom LGBTQIA+, edukować o transpłciowości oraz zwiększać naszą widoczność. W planach mam rozpocząć swój podcast oraz kanał na youtube, na których będę mówiła o transpłciowości.

Jestem bardzo ciepłą osobą w kontakcie, zawsze staram się wspierać innych. Jestem również bardzo empatyczna, wierzę w pomoc wzajemną, tolerancję, wyrozumiałość, takie podejście staram się reprezentować. Każdy może liczyć z mojej strony na przestrzeń do bycia wysłuchanym i na wsparcie. Staram się otaczać pozytywnymi emocjami <3

Nie należę do bogatych, ale daję radę. Jednak realne zbieranie na operacje tak drogie jak waginoplastyka czy inne operacje mające na celu zmniejszyć odczuwaną przeze mnie dysforię są poza moim zasięgiem. Stąd rówineż ta zbiórka.

Od dwóch lat wydałam bardzo dużo pieniędzy na specjalistów, którzy opiniowali mnie, żeby prawnie nie można było się przyczepić do wypisywania mi recept na hormony przez endokrynologów. Same hormony również kosztują. Wszystko kosztuje. Przez te dwa lata żyłam bardzo skromnie i odpowiada mi to. Nie potrzebuję żyć w luksusie.

Żeby otrzymać swoje dokumenty w Polsce, jestem zmuszona pozwać swoich rodziców do sądu (co również kosztuje). Powoli komponuję takie pismo. Ostatnio siedząc nad pozwem rozpisałam się w części uzasadniającej. Czuję, że chcę się tym podzielić. Sam pozew na pewno będzie krótszy, to dodam jako załącznik, jednak jest to dla mnie ważne i chyba mówi trochę o tym czego doświadczam, zatem wklejam to tutaj:

"W momencie narodzenia została mi brutalnie narzucona męska rola społeczno-kulturowa bez mojej woli ani zgody, gdyż jako noworodek nie umiałam mówić, nie wiedziałam jak chcę funkcjonować w społeczeństwie ani jak jest ono uporządkowane przez kulturę. Zwyczajnie za krótko żyłam, by móc się określić, więc zrobiono to za mnie na podstawie kształtu kawałka mięsa między nogami.

Przez większość życia wychowywano mnie i socjalizowano w roli męskiej, a ja zagubiona nawet nie wiedziałam, że mogę mieć prawo chcieć być sobą. Zostałam zmanipulowana, skrzywdzona i omamiona przez to jak kultura widzi osoby, które mają taki kształt kawałka mięsa między nogami jak ja. Nikt mi nie powiedział, że mogę być sobą i żyć tak jak chcę.

Postawiono przede mną nierealne, mityczne wzorce, do których powinnam była aspirować, ale do których nigdy nie chciałam. Kazano mi ubierać się w określony sposób, zabraniając nawet myśleć o przymierzaniu ubrań po części sklepów odzieżowych nazywanych stereotypowo „kobiecymi”, a jak wiadomo, ubrania nie mają płci. Całe życie wręcz pokazywano mi świat, w którym coś takiego było poniżające, a wszelkie podobne próby wyśmiewano.

Moje ciało zostało nieodwracalnie okaleczone dojrzewaniem na testosteronie. Nikt nie zadał sobie trudu, żebym stała się sobą i rozkwitła. Zamiast tego wciśnięta w te chore i ograniczające oczekiwania, musiałam patrzeć i czuć jak moje ciało się zmienia nie tak jak bym tego chciała. Nie rozumiałam co i dlaczego się dzieje. Zmusiło mnie to do odcinania się w jakiś sposób od tej części rzeczywistości. Nie zwracałam uwagi na to co dzieje się wokół mnie ani ze mną, przez co ominął mnie ogrom doświadczeń życiowych, których już nikt mi nie odda ani nikt nie zadośćuczyni.

Nie wiedząc kim jestem ani jak chcę funkcjonować w społeczeństwie, bo to jak mi mówiono, że powinnam, zdecydowanie mi nie odpowiadało, nie funkcjonowałam w nim w ogóle. Nie miałam kolegów, zawsze byłam inna, dziwna, nie umiałam odnaleźć się w społeczności szkolnej. Wielokrotnie marzyłam w głębi siebie, że może jak w bajkach jakaś wróżka zmieni moje ciało i przeszłość i obudzę się będąc sobą, co jednak nigdy nie nastąpiło. Każdego ranka budziłam się uświadamiając sobie, że kształt kawałka mięsa między nogami ani stosunek otaczającego świata do mnie, nie zmienił się.

Przez całe życie mówiono mi, że mam „być sobą”, jednak nigdy ani nie pokazano mi na jakich polach, w których miejscach czy w jaki sposób, ani nie pozwolono mi na szukanie siebie. Nie wiedziałam kim jestem ani kim mogę być, a sugestia narzucana mi na siłę przez całe życie przez wszystko co mnie otaczało, czyli „Tomasz Jarosz”, była biegunowo odległa od tego czego chciało moje serce. Przecież to sercem miałam się kierować dążąc do tego „bycia sobą”, więc dlaczego nagle miało być w tym przypadku inaczej? Przez to po maturze, gdy nastał czas na życie po swojemu i swoje decyzje, nie miał kto tych decyzji podejmować. „Tomasz” miał napisany scenariusz tylko do końca matury, a ja nie umiałam napisać go dalej. Dlatego będąc dalej zmuszona do odgrywania jego roli, popadłam w depresję i doprowadziło mnie do myśli samobójczych. Walczę z tą depresją do dzisiaj.

On, „Tomasz Jarosz”, to tylko aktorska rola, którą kazano mi odgrywać, przebranie, które kazano mi nosić i wmawiano, że tak powinnam. Cały świat to właśnie mi wmawiał i poprzez chore normy społeczno-kulturowe oraz presję zmusił brutalnie, do chociaż cząstkowego tej roli odgrywania. Jednak to nie jestem i nigdy nie byłam ja. To tylko zbiór wyobrażeń o tym kim powinna być i jak powinna żyć osoba, która urodziła się 17 kwietnia 1997 roku w Gdyni, a nie ja. Mimo tych wszystkich trudności gdzieś odnalazłam w sobie siłę i teraz jestem tutaj, pewna siebie i bezkompromisowa, wiem czego chcę i kim jestem. Mam na imię Teodora, jestem kobietą i w najtrudniejszych chwilach, to była jedyna rzecz, którą miałam – moja tożsamość. Nigdy nie pozwolę jej sobie odebrać ani nazywać mnie zmyśloną aktorską rolą, której odgrywać nigdy nie chciałam, a do czego zostałam brutalnie od niemowlęcia indoktrynowana. Straciłam lata życia, dojrzewanie, odebrano mi marzenia, znaczną część dzieciństwa, szkolne lata i możliwość dojrzewania z rówieśnikami, bo jestem kobietą dojrzewającą w wieku 25 lat.

 Cierpiałam tak długo będąc zamknięta w tej klatce oczekiwań, ale, sama nie wiem jak, udało mi się z niej wydostać. Dziś jestem sobą na tyle na ile jestem w stanie. Są rzeczy, których nikt mi nie odda, nie zadośćuczyni, co jest bardzo bolesne, jednak mam resztę życia przed sobą i tak jak każdy, chcę być szczęśliwa. Każdy człowiek, żeby był szczęśliwy, musi być sobą. Jedną z ostatnich rzeczy komplikujących mi życie jest fakt, że postać, do której odgrywania nigdy się nie zgodziłam posiada dokumenty, dowód osobisty, w przeciwieństwie do mnie."

Jeśli zainteresowała was moja osoba albo moja działalność w internecie, zapraszam na moje konto na instagramie: https://www.instagram.com/smokeydora/

Jestem zawsze niezmiernie wdzięczna za każdą formę wsparcia, bez wyjątku. Od nikogo niczego nie wymagam, jedynie pokornie proszę o pomoc i staram się okazywać moją wdzięczność jak tylko mogę.

Dziękuję Ci jeśli to przeczytałxś i życzę Ci miłego dnia!