Krok do samodzielności

Na co dzień jestem...

zwykłą, lekko szaloną niepełnosprawną 22-latką, studentką pedagogiki, fotomodelką, dziennikarką i bloggerką kochającą zachody słońca, morze, piękne chwile i unoszący się zapach szczęścia w powietrzu. Zawsze uśmiechnięta, walcząca zaparcie o rzeczy niemożliwe, pasjonatka łamania stereotypów, realizowania abstrakcyjnych marzeń i nieosiągalnych snów. Od urodzenia choruję na artrogrypozę. Mimo to cieszę się życiem, pogłębiam swoje największe pasje – pozuję, przekraczam granice i odkrywam piękno w ludzkich duszach. Choroba jest dla mnie jak kolorowa lampa. Rzuca na moje życie światła, przez które wszystko staje się pięknymi kolorami tęczy. Nigdy nie obwiniałam nikogo za to jaka jestem. Pasja, muzyka i poczucie własnej wartości wyzwalają we mnie wolność. Nikt i nic nie jest w stanie mi jej odebrać! Cieszę się, gdy mogę podarować komuś uśmiech i ''wyczarować'' go na innej twarzy. 

Ból - coś, czego nie zobaczysz na zdjęciach..

Od dziecka jestem podopieczną Fundacji Dzieciom „Zdążyć z Pomocą”. Przez osiemnaście lat leczyłam się w Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie byłam objęta kompleksową opieką rehabilitacyjną. Zabiegi tj. masaż całego ciała, codzienny basen oraz ćwiczenia indywidualne przynosiły efekty i pozwalały mi na normalne funkcjonowanie i zapominanie o chorobie. Niestety wraz z ukończeniem pełnoletności przestałam mieć możliwość leczenia się w tamtejszym szpitalu, a choroba z biegiem czasu zaczęła postępować. Artrogrypoza polega na sztywności stawów oraz wielu sprawiających ból przykurczach. Szczególnie uciążliwe są pogłębiające się przykurcze obręczowo-barkowe, przez które miewam ogromne bóle głowy oraz przykurcze międzyżebrowe, które utrudniają mi oddychanie. Turnusy rehabilitacyjne, w których uczestniczę dwa razy w roku przestały być wystarczające. Obecnie nie mam możliwości stałej rehabilitacji, która jest mi potrzebna do zachowania stabilnego funkcjonowania i uśmiechu, którym tak lubię zarażać innych.

Zebrane środki przeznaczę na...

prywatną, częstszą rehabilitację. Obecnie stać mnie na opłacenie jednej godziny ćwiczeń z prywatnym rehabilitantem w tygodniu. Jest to niestety tylko mała kropla w morzu potrzeb. Moje mięśnie potrzebują codziennego, stałego rozluźniania i wzmacniania. Minimalny miesięczny koszt uczęszczania na prywatne niezbędne dla moich mięśni masaże oraz na ćwiczenia indywidualne z rehabilitantem przynajmniej dwa razy w tygodniu to 1500zł.

W związku z tym zwracam się z prośbą o pomoc w leczeniu. Każda złotówka to dla mnie krok do normalnego życia, spełniania marzeń oraz do tego co kocham najbardziej - pomocy innym.

Za każdą kwotę i chęć pomocy z całego serduszka DZIĘKUJĘ!

Zwyciężać mogą ci, którzy wierzą, że mogą...

Wyobraź sobie, że jesteś na sali rehabilitacyjnej. Leżysz na leżance i patrzysz w sufit zastanawiając się po co w ogóle tam jesteś. Przecież w tym czasie mógłbyś wylegiwać się jeszcze w łóżku, siedzieć przed laptopem i plotkować na facebooku ze znajomymi, mógłbyś oglądać ulubiony serial popijając gorącą czekoladą upieczone przez mamę ciasto, mógłbyś wyjść na piątkowe, wieczorne piwo z kumplami, mógłbyś zrobić tysiące innych ciekawszych rzeczy, a ty leżysz na tej zimnej i twardej leżance i patrzysz w sufit.

Rehabilitant podnosi twoją rękę w górę, a kiedy każe przytrzymać, ona bezwładnie opada. Powtarzacie to przez tydzień. Dzień w dzień, przez siedem dni kładziesz się na tej samej leżance, po to, aby twoja ręka kolejny raz opadła jak kotwica na dno morza. Któregoś dnia odpuszczasz. Zamieniasz salę rehabilitacyjną na swój pokój, z którego cały dzień nie wychodzisz. Wydaje ci się, że dzięki temu twoje słabości znikną przykryte pod grubą warstwą pierzyny. Na drugi dzień okazuję się jednak, że pod ciężarem twojego zwątpienia kryje się porażka. Budząc się kolejnego dnia wita cię ogromny ból. Twoje mięśnie spięły się robiąc z ciebie więźnia w swym własnym ciele. Pijąc poranną kawę wraz z nią przełykasz gorycz zwątpienia. Patrzysz na kubek i zastanawiasz się jakby smakowała kawa pita nie przez różową słomkę. Zastanawiasz się jak to jest podnieść rękę i napić się kawy mocząc w niej swoje wargi. Wracasz na salę rehabilitacyjną i kiedy rehabilitant każe ci przytrzymać rękę w górze, ty patrzysz na nią z niesamowitym skupieniem i mrużąc oczy powtarzasz sobie „dam radę!”. Na twojej twarzy rysuje się ogromny wysiłek i nagle… Drgnęło! Rehabilitant mówi ci, że poczuł napięcie mięśniowe. Nie dowierzasz. Próbujesz drugi raz, jednak twoja ręka cała drży i nie ma już siły na jakikolwiek ruch. Po powrocie do domu stawiasz przed sobą kubek z kawą i czujesz, że twoje marzenie jest o krok bliżej, a zimna i twarda leżanka stała się jakby mniej zimna i nieprzyjazna. Cztery tygodnie żmudnego podnoszenia ręki, milion nudnych powtórzeń i wykonywania godzinami tych samych czynności zaowocowały w na pozór niemożliwe. Twój mięsień zaczął pracować i milimetr po milimetrze podnosi rękę. Czy wyobrażasz sobie swoją radość? Nagle uświadamiasz sobie, że ten jeden milimetr daje ci więcej radości niż możliwość obejrzenia ulubionego serialu. Daje ci satysfakcję i wiarę w to, że nie ma rzeczy niemożliwych. Masz cel, który prowadzi cie do sukcesu, a zwyciężać mogą ci, którzy wierzą, że mogą, więc ty bardzo wierzysz.

Tylko co, jeśli po czterech tygodniach kończy ci się turnus rehabilitacyjny i na kolejny musisz czekać 3-6 miesięcy? Wszystko co uzyskałeś – tracisz.