Po stracie sensu, ale nie celu

Mariusz - moja Miłość, Partner, Opoka. Ojciec naszego wyczekanego, wymarzonego Tymka,  
Przyjaciel, Kowal, Kopytowy Czarodziej...
Odszedł zupełnie nagle i niespodziewanie 12 stycznia o 15:58, a mój świat zatrzymał się na sekundę, a potem implodował.
Śmierć ma to do siebie, że przychodzi nie w porę. Ale ta konkretna śmierć, zabrała mi Mariusza w kompletnie szalonym i najgorszym z możliwych momentów.
W czwartek, 21 stycznia kupujemy... kupuję nasz wymarzony nowy dom. Mariusz mówił "kupiliśmy", bo po wpłacie wkładu własnego pozostały tylko formalności i już od jakiegoś czasu traktowaliśmy go jako swój - nawet trawę już posialiśmy na łące, na której będą pasły się nasze konie. Raty są horrendalne dla mnie samej, bo obliczane były na 2 osoby, a teraz tej drugiej zabrakło. Pewnie wiele osób pomyśli, że powinnam odstąpić od tego pomysłu, ale nie mogę tego zrobić. Z obecnego miejsca musimy się wyprowadzić,  a ja mam 5 koni, psy, koty i masę innego inwentarza. To był nasz wspólny cel i będę go kontynuować za wszelką cenę.
Wraz z Mariuszem odeszła połowa dochodów, która wpływała do domowego budżetu. Ci którzy mnie znają, wiedzą, że mam 3 etaty i masę dorywczych prac - przez ostatni czas pracowałam niemal be przerwy, żeby zaoszczędzić jak najwięcej - na wkład własny, podatki i koszty związane z transportem. Wszystko miało wrócić do normy, kiedy już ogarniemy przeprowadzkę, pierwsze, największe koszty i potrzebne inwestycje.
Nie wróci, bo brak Mariusza, to brak głównego wykonawcy wielu robót.
Wielu z Was wie, że to był człowiek renesansu - znał się niemal na wszystkim, niemal wszystko był w stanie ogarnąć - transport, spawanie, budowa wiat, ogrodzenia, instalacje. On chyba nie umiał tylko śpiewać (fałszował okrutnie!).
Posypała się cała logistyka przeprowadzki - przewóz zwierząt i dobytku, rozbiórka infrastruktury w Gostyni i jej budowa w Popowie. Mam wokół masę przyjaciół, wiem, że mi pomogą, ale do niektórych prac, które powoli "dłubalibyśmy" sami do czasu przeprowadzki teraz będę musiała wziąć fachowców, którym trzeba będzie zapłacić, bo nie będę w stanie ogarnąć robót na dwóch frontach jednocześnie. Mieliśmy się nimi podzielić...
Ja byłam od logistyki, planowania i podawania narzędzi - większość roboty ogarniał Mario.

Jak tylko trochę ochłonę, zacznę sprzedawać wszystko co da się spieniężyć - sprzęt kowalski, którego ja nie użyję, pasiekę Mariusza, rozważam nawet sprzedaż jednego z koni... ale mimo tego, bez Mariusza to się po prostu nie spina.

W ostatnich latach Mariusz był też przede wszystkim Tatą, a teraz ja muszę stać się dla niego obojgiem Rodziców. Tymek to takie mądre, rezolutne, wrażliwe dziecko. Mariusz był jego całym światem! Razem naprawiali traktor, cięli drzewo, często nawet jechali razem strugać... Część środków zostanie przeznaczona na pomoc psychologiczną dla naszego dziecka, bo obawiam się, że w obliczu takiej tragedii będzie jej potrzebował. Ja mam baterię leków i chociaż jest mi okropnie trudno próbuję sobie wszystko poukładać, a on? Nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić, co będzie się działo w umyśle czterolatka, kiedy jutro w końcu mu powiem, że Tata już nie wróci z pracy, że nie opowie mu bajki o czterech pancernych, nie pójdą razem do pszczół i nie wybudują domku na drzewie...

Ci co mnie znają, wiedzą, że jestem typem samosi. ZAWSZE ogarniałam wszystko sama i proszenie o pomoc, w większości obcych ludzi, i do tego pomoc finansową jest dla mnie niezmiernie trudne.
Zdaję sobie doskonale sprawę, że na portalach zbiórkowych jest cała rzesza znacznie bardziej potrzebujących osób, których sytuacja finansowa jest znacznie bardziej beznadziejna. Ja mam pracę, kondycję i zdrowe dziecko i być może nie powinnam prosić o pieniądze.
A mimo to się ośmielam. I będę przeogromnie wdzięczna za każdą, nawet groszową kwotę.
Mogę Wam tylko obiecać, że kiedy już wszystko ogarnę, spotkamy się razem przy ognisku, które Mariusz tak bardzo lubił i będziemy razem śmiać się, płakać i wspominać najlepszego z ludzi, najlepszego Przyjaciela, Partnera i Kowala.