Leśne kotki proszą o pomoc

Koleżanka poszła do lasu by sobie pobiegać.

Pod stopami  strzelały  patyki i szelesciły liście a słońce świeciło w oczy i nagle usłyszała  cichutkie pomiaukiwania.  

W pierwszym momencie myślała że to  echo wiatru, który zawirował w koronach sosen.

Zatrzymała się, dysząc lekko po szybkim tempie. Klaudia oparła dłonie na kolanach, czując bicie serca w uszach. Las pachniał żywicą i wilgotną ziemią. Poprawiła opaskę na włosach i już miała ruszyć dalej ścieżką usłaną liśćmi, gdy usłyszała to znowu.

Tym razem było wyraźniejsze – ciche, rozpaczliwe "miau", niemal zdławione. Nie mogła w to   uwierzyć, że po środku  niczego pojawił się maleńki kotek.

Pomiaukiwanie dobiegało skądś, z miejsca, gdzie las stawał się bardziej dziki, bliżej pnia potężnego, powalonego dębu, pokrytego mchem.

Podchodziła powoli, serce biło jej teraz szybciej nie z wysiłku, ale z napięcia. Kiedy minęła gęsty krzak jeżyn, wreszcie zobaczyła źródło dźwięku.

W maleńkim zagłębieniu, wciśnięty w kępę suchych traw, siedział kotek. Był absurdalnie mały, ledwo co większy od dłoni, z futerkiem w kolorze spadających liści . Wpatrywał się w nią wielkimi, zroszonymi oczkami, a z jego pyszczka wydobywało się żałosne, przerywane pojękiwanie. Wyglądał na wyziębionego i przerażonego. Był zupełnie sam.

Klaudia wiedziała, że nie może go zostawić. Tutaj, w środku lasu, nie miałby szans.

Pobiegła po klatke łapkę by spróbować go złapać.

Udało się.

 Do klatki weszły dwa kolorowe maluszki.

Bardzo prosimy o pomoc dla koteczków.

Bez  Waszej pomocy nie damy rady pomagać  kolejnym wyrzutkom.