Potrzeby nastolatki

Hej, nazywam się Oliwia i mam 17 lat. Uczęszczam do liceum ogólnokształcącego i w przyszłości chcę zostać psychologiem bądź coś związanego z branżą kryminalistyczną/kryminologiczną.

Ktoś mógłby pomyśleć, że taka potrzeba to nic. Suma symboliczna, a sprawi że będę miała uśmiech na twarzy, gdy będę mogła sprawić sobie mały prezent czy nawet głupią słodkość. Nie będę na nikim wymuszała wpłaty, będę wdzięczna nawet za głupia złotówkę...

Moja rodzina nie była nigdy przesadnie bogata, ani biedna, zwyczajna Polska rodzina, jednak od pewnego czasu, mniej więcej odkąd zaczęła się nauka zdalna przez pandemię musieliśmy wziąć dużo sprzętów na raty, jak i też internetu. Niestety mój tata ma taką pracę, gdzie prawie przez całą zimę nie ma zapotrzebowania na taką pracę (pracę remontowe na zewnątrz domów), moja mama przez pewien okres też nie pracowała bo czekała na umowę o pracę przez co też moi rodzice zaczęli być do tyłu z opłatami. Przez liczne umowy, które mój tata podpisał i myślał, że da radę spłacić, i właśnie przez opóźnienia w pracy nie był w stanie płacić na bieżąco, przez co większość pozrywała umowę. Moi rodzice mają teraz trochę sporą sumę do zapłacenia, za zaległe rzeczy + ,,karę" za zerwanie przedwcześnie umowy przez operatora. Do tego dochodzą wydatki typowo na życie, opłaty+ moja szkoła bo uczęszczam do szkoły prywatnej i bilety miesięczne, które są strasznie drogie bo dojeżdżam z dość małego miasteczka. Moja mama ma także problemy ze spadkiem i z rodziną po mojej pra babci, która zmarła i zapisała wszystko na moją mamę, a jej dzieci domagają się po śmierci pieniędzy. (Było to konsultowane z prawnikiem, nie wiem co w końcu z tego wyszło bo mama mi nie mówiła). Nie chciałabym narzucać im swoich potrzeb, tego że chce czasem pójść na jakąś kawę z koleżanką czy kupić sobie np. Głupi kosmetyk do pielęgnacji twarzy (mam problemy z trądzikiem, maści nie należą do najtańszych) czy po prostu mieć jakiś grosz w razie, gdybym potrzebowała czegoś kupić. 

Wiem, że robienie zbiórki z takiego powodu może wydać się głupie i że są dzieci, jak i dorośli którzy tych chorych potrzebują, więc nie będę naciskać. Współczuję strasznie każdemu kto cierpi i gdybym miała możliwość, wpłaciła bym nawet złotówkę innym;/.

Co do pracy, której niby mogłabym się podjąć to nie wchodzi to w grę. Nie z lenistwa a braku czasu, mam strasznie dużo lekcji + nie mam dojazdu autobusem co kilka minut, często muszę czekać nawet do dwóch godzin na autobus. Wracam, gdy jest ciemno i ledwo zdążę zrobić coś przy sobie, a muszę się uczyć, nawet chcę bo w przyszłości chcę zostać kimś, kto będzie mógł się odwdzięczyć rodzicom choć trochę.

Z góry wszystkim dziękuję, miłego dnia/wieczoru/nocy.