Travis chce tylko uciec z piekła

Kilka miesięcy temu wybrałam się w moją upragnioną samotną podróż do Indii. To była najpiękniejsza, ale i najtrudniejsza lekcja, z jaką przyszło mi się zmierzyć w moim krótkim dość życiu.

Momentem kulminacyjnym była chwila, kiedy po raz pierwszy poczułam, jak to jest zostać z niczym. Wszystko, co posiadałam zostało mi skradzione, nie miałam możliwości choćby kontaktu z kimś, kto pomógłby mi wydostać się z opresji. I wtedy poznałam osobę, która miała zmienić moje życie. Travis, choć sam nie miał prawie nic, dał mi więcej, niż zostawił sobie. Przygarnął mnie, odmawiał sobie jedzenia, żebym ja nabierała siły na stos formalności, które miały mnie czekać. Udało mi się nawiązać kontakt z ambasadą, rodziną, która miała mi przesłać pieniądze, jednak to trwało, a on traktował mnie lepiej, niż samego siebie. Ja podzieliłam się z nim swoją historią, a w zamian usłyszałam jego. Choć po odzyskaniu kontroli próbowałam mu pomóc na różne sposoby, mam za małą moc, zbyt niewielkie możliwości, aby pomóc mu wydostać się z koszmaru, w którym żyje od dwóch lat. Pomyślałam więc, że historię, za jego przyzwoleniem, powinnam puścić w świat.

Travis urodził się w Iranie. W Indiach przebywa obecnie jako uchodźca polityczny. Przez 7 lat mieszkał i żył w Azerbejdżanie, także jako uchodźca, gdzie jakoś ułożył sobie życie, starał się o wszelkie niezbędne dokumenty by w pełni zalegalizować swój pobyt. Ma wykształcenie wyższe, gra na kilku instrumentach, mówi biegle w kilku językach. A co najważniejsze, jest wspaniałym człowiekiem  W Baku chyba całkiem fantastycznie sobie radził. Aż do czasu, gdy zdecydował się na wyjazd do Indii, zmęczony konsumpcjonizmem, kapitalizmem, znojem życia klasy pracującej. To miał być reset, świeży oddech, po raz pierwszy od lat., Otrzymał trzymiesięczną wizę. To miał być początek piekła. Przy boardingu na lot powrotny do Baku odmówiono mu wstępu na pokład samolotu, mimo posiadania wszelkich niezbędnych papierów potwierdzających jego status, podając za przyczynę brak biletu do Iranu. Po 6 miesiącach walk o swoje prawa ważność paszportu Travisa dobiegła końca przekreślając jakiekolwiek szanse na drogę ucieczki. W Indiach otrzymał azyl, ale żyje tam w skrajnym ubóstwie, nie ma dostępu do opieki zdrowotnej, podstawowych produktów i powoli traci jakakolwiek chęć walki o przyszłość. Błagał o pomoc ambasady, rodzinę, przyjaciół, ale odzyskanie zrujnowanego zdrowia, a w końcu wyjazd z Indii i odzyskanie dawnego życia to coś, co przerasta każdego. Minęły dwa lata. Przy próbie powrotu do Iranu grozi mu ciężkie więzienie za protesty polityczne, w które był wmieszany. Nie potrafię zgodzić się na nieludzkie warunki, w jakich przebywa, dlatego coś musi zostać zrobione. Travis nie jada czasem przez wiele dni, pije przegotowaną wodę z kranu, w lepszych momentach stać go na ryż. Ma problemy z wynajęciem pokoju, nie tylko ze względu na brak środków, ale i swój status rezydencjalny. Przekreśla on też możliwość legalnej pracy. Wkrótce zostanie mu 6 zdrowych zębów, wagowo zszedł do 40 kilogramów. Pomagam mu na ile mogę, ale moje możliwości są ograniczone, a czasu tak niewiele. 

Pomóżmy razem odbudować jego życie, dać mu drugą szansę, zwrócić dobro, które mimo wszystko wciąż wokół siebie roztacza. 

Link do historii Travisa do czasu ucieczki do Azerbejdżanu: https://chai-khana.org/en/three-stories-of-migrants-in-azerbaijan