Pokonać przeciwności losu...

Cześć, mam na imię Adrian, mam 11 lat.
Jestem niepełnosprawny od urodzenia. Moi biologiczni rodzice porzucili mnie w szpitalu zaraz po narodzinach. Dzielnie walczyłem o każdy dzień, żywiąc nadzieję, że los się do mnie uśmiechnie. tak też się stało.... kiedy miałem 8 miesięcy znalazłem kochającą rodzinę, dla której stałem się  najcenniejszym skarbem.
Moje życie od początku było trudne, zmagam się w wieloma chorobami: wrodzone wodogłowie, epilepsja,dysplazja oskrzelowo płucna, całkowite zatarcie struktur mózgowia, MPD, epilepsja, urodziłem się z wodzonym wytrzewieniem. Obecnie jestem dzieckiem niemówiącym, niechodzącym, nie sygnalizującym potrzeb fizjologicznych, mam znaczne upośledzenie umysłowe, jestem żywiony dojelitowo. Jak widzisz, mam "bogatą " kartotekę medyczną. Moja codzienność to wizyty w szpitalach i ośrodkach rehabilitacyjnych. każdy mój dzień to nieustanna walka o zdrowie.
Moi rodzice adopcyjni bardzo mnie kochają i starają się, żeby moje życie było spokojne i w miarę możliwości zbliżone do życia zdrowych dzieci.
Mama opiekuje się mną, a Tata pracuje.
Rok temu spełniło się nasze największe marzenie. rodzice kupili malutki domek na wsi pod Bydgoszczą i w środku dostosowali wszystko do moich potrzeb. nie ma tu progów i schodów, drzwi są szerokie, mam wygodną wannę i prysznic bez brodzika- tak, bym mógł wjechać tam wózkiem, mam też swój pokój do rehabilitacji, gdzie dzielnie ćwiczę kilka razy w tygodniu. Dużo pracy Tata wykonał sam. Mój Tata jest kierowcą, i w domku jest tylko dwa razy w miesiącu w weekendy. każdy czas w domu poświęcał na dokończenie prac budowlanych na zewnątrz.
Niestety kilka tygodni temu mój Tata poważnie zachorował. Jego kręgosłup odmówił posłuszeństwa. Tata stracił czucie w nogach. W szpitalu okazało się że sprawa jest  bardzo poważna , bo oprócz zepsutego kręgosłupa jest jeszcze sepsa.
Stan Taty jest poważny, nadal czeka na operację, którą lekarze określają, jako ryzykowną, bo istnieje  duże ryzyko, że Tata będzie niepełnosprawny.
Nasza sytuacja stała się  bardzo trudna. Zostaliśmy praktycznie bez środków do życia.
Niestety bieżących rachunków i raty kredytu hipotecznego nie da się zatrzymać.
Teraz Mama musi "ogarnąć" sprawy z dokończeniem prac, ale przede wszystkim  zbudowaniem podjazdu dla wózka, by mi i Tacie ułatwić wyjście z domu.
Musimy też pomóc Tacie wrócić do sprawności i żyć. Rehabilitacja Taty będzie długa i mozolna, ale wierzę, że da radę, będę mu dzielnie towarzyszył w codziennych ćwiczeniach. Jestem zaprawiony w boju....Chciałbym poprosić ludzi o dobrych serduszkach o pomoc Mi i moim rodzicom.
Wiem, że jestem wyjątkowym dzieckiem i przyciągam do siebie  dobrych ludzi, dlatego wierzę, że i tym razem uda mi się pokonać tak trudną przeciwność losu z jaką przyszło nam się zmierzyć.
Będę  bardzo wdzięczny, jeśli zechcesz mi pomóc.
Czy mogę liczyć na Twoją pomoc?

              wdzięczny Adi