Terapia w ośrodku Otulenie

Hej, Mam na imię Alek. W tym roku skończyłam 19 lat. Na anoreksję zachorowałam w wieku 12. Przez te 7 lat bywało różnie;

3 miesiące w szpitalu, potem rok poza, potem znowu - 3 miesiące i kolejny rok było okej. Kiedy dwa lata temu wyszłam ze szpitala myślałam, że pokonałam już tą chorobę. 2 lata utrzymywałam swoją bezpieczną wagę i korzystałam z życia. Udało mi się zdać drugą klasę liceum, którą 2 razy oblałam przez pobyty w szpitalach. Pod koniec czerwca znowu trafiłam do szpitala - tym razem pierwszy raz dla dorosłych. Zaczęłam od SORu, potem miesiąc na OIOM-ie, a teraz leżę na gastrologii. Ważę 24 kg przy wzroście 165 cm. Lekarze dawali mi 50 % szans na przeżycie. Powoli wracam do siebie. Nigdy nie było tak źle jak teraz, ale nigdy nie miałam w sobie tyle woli walki po najgorszym okresie w moim życiu, gdzie schudłam ponad 15 kilo w 3 miesiące. Przy BMI poniżej 9 nie ma szans na dostanie się na jakąkolwiek terapię. Muszę najpierw odżywić ciało, żeby bezpiecznie móc leczyć duszę. Publiczne szpitale psychiatryczne dla dorosłych są "zawalone" i przyjmują od BMI 14-15. Jedyne miejsce, gdzie mogłabym zacząć wcześniej, bo przy BMI 13, to prywatna klinika Otulenie. Niestety nie jestem w stanie opłacić pełnego turnusu. Bardzo zależy mi na kompleksowej terapii. Zostało mi jeszcze 6 kilo do osiągnięcia najniższego progu wagowego. Muszę walczyć. Leczenie polega na stopniowym odżywianiu przez worek żywieniowy, kroplówki, sondę oraz doustnie i rehabilitacji (przez opuchliznę i zanik mięśni nie jestem w stanie chodzić). Te wakacje będą moimi najcięższymi. Chciałabym móc znowu podróżować i uprawiać sport. Planuję zdać liceum i pójść na studia medyczne (jednak coś mnie ciągnie do tych szpitali).